Zaterdag was ik jarig en dat wou ik in stijl vieren. Samen met drie van mijn beste vrienden trok ik naar In De Wulf. Zoals jullie misschien wel weten, ben ik grote fan van Kobe Desramaults en de Flemish Foodies. Ik hou van hun uitstraling, hun keuze voor streekgebonden producten en – het moet gezegd zijn – hun West-Vlaamse achtergrond. De voorbije jaren trok ik reeds naar De Vitrine en De Volta. Het restaurant In De Wulf stond echter nog altijd in de lijst “Te Bezoeken Restaurants”. Zaterdag was het dan eindelijk zo ver. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik best wel zenuwachtig was. Toen ik in de taxi richting het restaurant zat, voelde ik me precies een kind op weg naar de speelgoedwinkel. Ik was echter niet de enige. Net voor de taxi in de wulvestraat 1 arriveerde, heb ik mijn gsm uitgeschakeld. Het was tijd voor enkel mezelf en dat – toen nog hopelijk – lekkere eten.
Brandende houtvuurtjes op het terras, een aperitief bij de open haard en aan het plafond stukken vlees die aan het rijpen zijn (zie foto), en de toon was dadelijk gezet. Als aperitief kregen we een mousserende wijn van een wijndomein op de Monteberg. Voor de niet-Zuid-West-Vlamingen (of hoe schrijf je dat alweer?): de Monteberg ligt naast de Kemmelberg op een kilometer of vijf van In De Wulf. “Is het ok dat de koks hun gerechten in het Engels of Frans komen voorstellen?”, vroegen ze ons. Ik had er al van gehoord, maar het klopte dus. De koks komen zelf hun gerechten aan tafel presenteren. Ze doen dat uiteraard in hun eigen taal, of dit nu West-Vlaams, Antwerps, Engels of Frans is. Heerlijk.
We gingen voor de kleine degustatiemenu met aangepaste wijnen (€105 + 60€). Dit is het menu volgens de menukaart.
1. Hapjes
- Varkenskrokant
- Krokante ui
- Gefermenteerde wortel
- Rode biet, yoghurt
- Gebrand brood, maroilles
- Slakken uit Comines
- Zuring
2. Gerechten
- Koolraap, noordzeesepia, karnemelk, muurkruid
- Oostendse oester, weisaus, gepekelde koolrabi
- Tartaar van everzwijn, gepekelde radijs
- Mosterd, ui, kervel, spinazie
- Noordzeekrab, “Kerremelkstampers”
- Kabeljauw, algen
- Knolselder in zoutkorst gegaard (foto)
- Geroosterde biet, rode ui, bloedworst, varkenspoot
- “Corne de gatte” aardappel, pas de rouge, jus van aardappel
- Eend op hooi gerijpt
3. Desserts:
- Yoghurt, wortel
- Speculoos, hooi
- Peer, vlierbessenlikeur
Voor alle duidelijkheid: wie zich verwacht aan een doorsnee “biefstuk-friet”-portie, moet ik ontgoochelen. Als je leest “rode biet, yoghurt”, dan was dat ook enkel een chip van rode biet met wat yoghurt. “Met wat yoghurt” klinkt echter zeer oneerbiedig. Hoewel dit hapje op zich echt niet groot is, zit er hier meer smaak in dan in zo’n doorsnee “biefstuk-friet”-portie. Het is tekenend voor de ganse avond. “Rode biet en yoghurt, wat kan je daar nu mee?”, hoor ik sommigen denken. Dat is het nu net. Kobe – na zaterdagavond Meneer Kobe -, en uiteraard zijn volledige team, slagen erin om met enkel maar een rode biet en wat yoghurt een gerechtje te creëren dat u omver blaast. Het bevat zo’n pallet aan smaken, onvoorstelbaar. Dezelfde opmerking kan ik maken bij de gefermenteerde wortel. Het hapje was waarschijnlijk een vierkante centimeter groot, maar de smaak was indrukwekkend. Eigenlijk kan ik bij elk onderdeel dezelfde opmerking maken. “Simplicity is not simple” en “Gedreven door eenvoud”, zijn dat niet de leuzes van zijn generatiegenoot Gert De Mangeleer van Hertog Jan?
Ik zal bewust niet elk gerecht bespreken. Ik kan dat trouwens gewoon ook niet. De “Kerremelkstampers” (Puree van aardappelen met karnemelk en ei, ook wel “stovers” genoemd), de bloedworst, de knolselder (foto boven, linksonder), de Oostendse oester, keer op keer waren het voltreffers. In De Wulf gaat echter veel verder dan enkel wat gestoord lekkere gerechten. Ook de bediening is voor een sterrenrestaurant wat anders. Het is heel wat minder stroef. In de eerste plaats komt dit uiteraard door het feit dat een aantal koks (lees: vaak jonge twintigers) zelf met hun gerechten komen. Ten tweede komt ook Kobe zelf aan tafel. In zijn heerlijk West-Vlaams – excuses, ik ben nu eenmaal een streekgenoot – presenteerde hij ons bijvoorbeeld die tartaar van everzwijn. Hij eindigde zijn voorstelling – en dat brengt me bij punt 3 – met de woorden “en je eet het met de handen….”. En inderdaad, er lag geen bestek op tafel, maar enkel een extra warm vochtig doekje. Een ster, 18,5/20, voormalig jonge chef van het jaar en huidig chef van het jaar, het maakt allemaal niets uit. Met de vingers eten is toegelaten. Ten vierde zijn ook de obers zeer “gewoon”. Jonas de sommelier presenteerde ons keer op keer een heerlijke wijn ( en één biertje “Cuvée De Ranke” ) in zijn Antwerps accent. Geen stroeve, gereserveerde bediening zoals in veel andere zaken, maar “gewone mensen”, dat maakt het net zo aangenaam. Het geeft In De Wulf alleen maar meer glans. Tenslotte siert ook het gebruik van lokale producten Kobe. Ik had het al over de wijn uit de streek. Er was echter ook de zelfgemaakte bloedworst, de inktvis en oester uit de Noordzee en het lokale bier. Waarom zouden we inktvis uit de Middellandse Zee halen, als er ook in de Noordzee zitten? Het is een terecht gemaakte opmerking.
Ik denk dat de conclusie duidelijk is: dit was een belevenis. Bart De Poorter van De Pastorale heeft me indertijd zeker en vast omver geblazen. Ze hebben uiteraard elk een andere stijl en je kan of mag ze misschien niet vergelijken. Deze keer was het gewoon anders. Ligt het aan het gezelschap (uitzonderlijke dank aan PJB, MC en JM), aan de huiselijke sfeer, het feit dat we de keuken mochten zien of het indrukwekkende eten? Is het omdat ik nog nooit zo’n zotte mayonaise gegeten heb? Of omdat ik nog nooit zo’n smaakvolle combinatie van kervel, spinazie en ui geproefd heb? Is het omdat Jonas en Marie vanaf nu mijn “all time favoriete” obers zijn? Is het omdat ik nog nooit verbrand brood gegeten heb, dat zo lekker smaakte? Was het omdat ze durfden om brood op tafel te plaatsen met een korst die soms een beetje verbrand was? Was het omdat ik eend met mijn handen mocht eten? Ik heb er geen idee van. Het was gewoon anders. Dit was ook de eerste keer dat ik gewoon wil terugkomen. Ja, er zijn nog 100 andere restaurants te ontdekken. Ik ben dan ook van het principe eerst het lijstje afgaan en dan pas opnieuw beginnen. En toch…ik wil oprecht terugkeren naar In De Wulf. En liefst nog dit jaar. Kobe, vanaf zaterdag ben je voor mij Meneer Kobe. Dank aan u, Jonas, het volledige team, jullie gaven me de verjaardag die ik broodnodig had. En dat…dat verdient een brief.
Nog een kleine opmerking aan “de lezers”. Relatief gezien is dit, geloof me vrij, echt wel goedkoop. We kregen een stuk of acht wijnen aangeboden. Ook de flessen water (75cl: €5), de koffie (koffie + extra hapjes: €7) en de aperitief (€10) vallen echt wel goed mee. Uiteraard blijft het veel geld. Dat geef ik grif toe. “Ben je nog een pak friet gaan halen?”, hoor ik soms ook. Neen, ik had echt wel genoeg gegeten. Genoeg in de zin dat je achterover moet gaan liggen met een opgeblazen maagje? Neen, dat niet, maar het was zeker meer dan genoeg, geloof me vrij. Je betaalt gewoon het totaalpakket: van de vriendelijke Jonas en Marie tot het bezoek aan de keuken over de Oostendse oester en de gefermenteerde wortel. Het is gewoon een aparte ervaring in diepste betekenis van het woord en dat kost geld. De één spendeert dat bedrag graag aan een paar schoenen, een nieuwe gsm of drie dagen Rock Werchter. Voor mij is dit zo’n restaurantbezoek. Mensen verschillen nu eenmaal. Gelukkig maar of ik kon nooit meer naar In De Wulf wegens eeuwig volzet…
Voor de wijnliefhebbers
- De Moor, Bourgogne Aligoté, 2011
- Christian Venier, La Plante aux Loups, 2011
- Noëlla Morantin, Chez Charles, 2011
- La Fontude, Jour de fête
- J. Meye, Grittermatte, 2010
- Angiolino Maule, Sassaia 2011
- Cuvée De Ranke
- Bodegas y Vinedos Ponce, P.F. 2010
- Clos fantine, Faugères, 2010
- Julien Frémont, Cidre “Argile”
- W. Berà, Moscato d’Asti 2012
“Waren er dan echt geen slechte dingen?”, vraagt u zich misschien nog af. Het is ook de vraag die ik me stel. Ik had een paar gerechten, vooral bij het dessert, dat ik wat vreemd vond. Vreemd is misschien een slechte woordkeuze, noem het eerder atypisch. De wortel was niet slecht, maar wel zeer uitgesproken, vond ik zelf. Volgens PJB was dit gerecht echter superlekker. Les gouts et les couleurs, weet je wel. Slecht heb ik dus niet gegeten. Echt niet.
———————–
Blog: blog.indewulf.be
Website: www.indewulf.be
It was my birthday last Saturday. So I had to celebrate it. Together with three of my best friends we went to In De Wulf. I don’t know if you know, but I’m a big fan of the chef Kobe Desramaults. According to Gault Millau he’s “chef of the year”. There is a reason why he is so popular. He uses local products, is the example of a young chef that loves cooking and he’s a bit “rock ‘n roll”. It’s already two year that I was thinking about going there. Saturday I finally had the chance to visit the restaurant. Sitting in the taxi on our way to the restaurant, I was pretty nervous. I felt like a child that went for the first time to the biggest toyshop in the world to buy a toy with his own money. Just before entering the building, I turned my phone off. It was time for only me and the dishes.
We started our evening in the salon, next to the fireplace with behind us pieces of meat on the ceiling. (cf. picture). Our aperitif was a local sparkling wine from the Monteberg, a hill close to the restaurant. They told us that every chef would come to the table to explain their own dish. A perfect start if you ask me.
We took the small menu with paired wines. (€105 + 60€) This is the menu.
1. Appetizers
- Pork Cracker
- Crispy Onion
- Fermented carrot
- Beetroot, yoghurt
- Burned bread, maroilles
- Snails from Comines
- Sorrel
2. Dishes
- Black radish, northseasepia, buttermilk, chickweed
- Ostend oysters, whey sauce, pickled kohlrabi
- Filet of wild boar from the Ardens
- Mustard, onion, chervil, spinach
- Northseacrab, “Kerremelkstampers”
- Cod, algae of Audresselles
- Celeriac cooked in salt crust (photo)
- Smoked beet, red onion, blood pudding, pig’s trotter
- “Corne de Gatte” potato, Keiemtaler, juice of mushrooms
- Duck, aged in hay
3. Desserts:
- Yogurt, seabuckthorn, carrot
- Speculoos, hay
- Pear, liqueur of elderberry
To be clear: don’t expect the plates stuffed like in an average Irish pub. If you read “beetroot, yoghurt”, it was in fact only beetroot with yoghurt. “What? Just some yoghurt and beetroot?” Yes, indeed, with this remark: you can’t imagine how much flavors “just yoghurt and beetroot” could contain. This is something that’s typical for Kobe his way of working. He and his team manage to create so many flavors with just some local ingredients. It’s the same for all the other dishes. Just a carrot and so much taste. Just some spinach and onion and they blow you away. It’s incredible. Really, unbelievable. If you didn’t taste it yet, you just can’t imagine. “Simplicity is not simple” and “passionate about simplicity” are two ideas of one of the colleagues of Kobe, Gert De Mangeleer (Hertog Jan) and they also say everything about In De Wulf.
I won’t talk about every dish in the menu. It’s not that I don’t want to, it’s just impossible. I could tell you about the impressive black pudding, the crazy celeriac, the splendid oyster or the tender wild boar. It wasn’t only great because of the dishes. It was just everything. The service is great. A very friendly and young staff works there. Thanks to especially Jonas and Marie for the great service. Kobe also comes to the tables with some of his dishes. He offered us the wild boar and said that we could eat it with our hands. Eating something with your hands in a restaurant with one star, it’s something I didn’t see yet. It makes you feel at home. The final thing that makes this restaurant so special is the fact that they use local products: snails from Comines (10km from Dranouter), wine from a vineyard 5km away, a kind of squid and oysters from our Northsea, … “Why should we import food from the other side of Europe if we have delicious ingredients in our own country?” This question is the idea behind the cuisine of Kobe D. I can only agree.
I think it’s pretty clear: this was a mind-blowing experience. Bart De Poorter from De Pastorale blew me away a couple of month ago. That’s true. I also know I can’t compare them. They both have their own way of working, their own ideas and their own goals. This time it was totally different, though. Is it because of the great company? (Thanks to PJB, MC and JM). Or because of the atmosphere in the restaurant? Maybe because of the fact that we were allowed to enter the kitchen? The great mayonnaise? Because of the great service? Because of the fact that I was allowed to eat duck with my hands? There are many possibilities, but I just don’t know. From the start till the end I was blown away. It also the first time I really want to come back again. Normally I first want to discover some other restaurants. This time I just want to go back. And preferably this year. Kobe, for me you are know Mister Kobe. Also thanks to Jonas, the wine expert, thanks to the whole team, you all just gave me the birthday I really needed right now.
Just a little remark to my readers. Believe me, it was pretty cheap compare to other restaurants of the same level. We got about eight different wines. Also the prices of water (75cl: €5), the coffee (€7 + extra cookies) and the sparkling wine (€10) are not so bad. Of course I admit that it’s a lot of money, but don’t forget that you pay for the total experience. You pay for the great service, the extraordinary ingredients, the friendly staff, the visit to the kitchen, … For me this is as good as a pair of new boots, a new mobile phone or three days to a music festival. And they really give you enough food, believe me.
For the people interested in the wine
- De Moor, Bourgogne Aligoté, 2011
- Christian Venier, La Plante aux Loups, 2011
- Noëlla Morantin, Chez Charles, 2011
- La Fontude, Jour de fête
- J. Meye, Grittermatte, 2010
- Angiolino Maule, Sassaia 2011
- Cuvée De Ranke
- Bodegas y Vinedos Ponce, P.F. 2010
- Clos fantine, Faugères, 2010
- Julien Frémont, Cidre “Argile”
- W. Berà, Moscato d’Asti 2012
You maybe wonder if I can’t say anything bad of In De Wulf. I really thought about it. There were some dishes, especially with the desserts, that weren’t my thing. I have to admit that I didn’t like the dish with the carrot. the carrot gave the dish a very specific taste. Does this mean that it was bad? I don’t think so. PJB loved this dish. So I don’t think it was really bad. I just wasn’t my cup of tea. So no, I don’t have anything bad to tell.
———————–
Blog: blog.indewulf.be
Website: www.indewulf.be