Amai, wat was dat!
Het is een mooie samenvatting van een namiddag lunchen in The Jane. Je weet wel, dat bekende restaurant in hartje Antwerpen. Toegegeven, dat Groen Kwartier in Antwerpen is echt wel een vette buurt. Rust, dynamisch, vernieuwend. Te midden van die buurt staat The Jane. In minder dan een jaar groeide dit uit tot een culinair pelgrimsoord.
Ik geef het toe. Ik had openlijk wat twijfels over het concept, het restaurant en de prijs. “Was het de hype wel waardig? Is het niet allemaal een klein beetje overdreven?” Ik neem nu al mijn woorden terug.
Echt waar. Meneer Herman, meneer Bril, meneer Morel, mijn oprechte excuses. U blies me allen vakkundig omver.
Goed, laat ik beginnen bij het begin. Aanleiding van mijn bezoek was het evenement ‘Chef Summit’. Tijdens dit live cooking event krijgen vaklui en foodies een kijk in de keuken van de heren Bril en Herman. Belangrijke partners van dit evenement waren onder andere Hanos, Winterhalter, Maes Keukens en Rational. Ik had het geluk deel uit te maken van het selecte groepje ‘Media’. Samen met Thomas en Dennis kregen we een plaatsje aan de Upper Room Bar.
Van daaruit heb je een prachtig zicht op het restaurant beneden. Voor één keer was wat beneden voorgeschoteld werd, hetzelfde als op de eerste verdieping. Een zesgangenmenu stond ons op te wachten. ‘Simon & Casper’ heette ons welkom. Dit is de naam van een ‘Spumante di Verdicchio’ uit Le Marche. Het menu werd exclusief begeleid met wijnen van Cantina di Mauro, een project van De Sappige Druif en zeven wijnboeren. Elke wijnboer draagt een wijn op aan een van de bewoners. De volledige opbrengst gaat naar Casa di Mauro, een boerderij waar mensen met een beperking wonen. (lees meer) Sociaal verantwoord wijn drinken dus.
Simon & Casper kregen het gezelschap van drie hapjes. Ik geef u de summiere samenstelling.
- Cracker met prei, BBQ-kruiden
- Den, wortelloof, biet
- Vegetarische Caesar Salad
Al bij het eerste hapje verscheen spontaan een glimlach op mijn gezicht. Moeilijk te beschrijven waarom, maar sta me toe het één keer te proberen. Gek hoeveel onderdelen je op een stukje cracker krijgt. Al die smaken echter, vloeien in de mond samen tot één dieper liggende nasmaak, die niet te lang blijft hangen. Het oog en de tong, beiden hadden nu al een eerste hoogtepunt. Samengevat: #bommetje. Het tweede hapje was (uiteraard) niet slecht, maar kon niet tippen aan het eerste. Persoonlijke mening natuurlijk. Het derde echter was opnieuw een schot in de roos. Een uiterst smaakvolle en mooie herwerking van de bekende salade.
Hierna maakte Lies haar opwachting. Lies was een Française, een Sauvignon & Colombard uit de Gascogne. Ze was wat bleekjes, maar had een onvoorstelbaar aroma en een heerlijke smaak. Lang geleden dat ik nog zo’n dame in het glas had. Ze begeleidde een combinatie van zeebaars, venkel, dille en mierikswortel. Net zoals hap 1 en 3 schreef ik 3 sterren naast het gerecht. Dit was alweer overheerlijk. Ella was de tweede dame. Deze witblonde was een Française uit de Alsace, een Silvaner. Zij bracht een combinatie van bloemkool, spelt en kalamansi mee. Mijn mening? Drie sterren naast het gerecht. Behoeft dit verder enige uitleg?
Voorgerecht drie was een bordje met Oosterschelde paling, peterselie, waterkers en fregola. Dit laatste is een soort pasta. Het moge duidelijk zijn dat ze bij The Jane met topproducten werken. De kwaliteit van dat stukje paling was ongezien. Het geheel vormde alweer een heerlijke combinatie. De complexiteit op het bord vormt in de mond een smaakvol geheel. Vier sterren. Ongezien.
De rode Italiaan Mauro uit Piemonte vergezelde een kippendij, sour plum en komkommer. Niet slecht. Uiteraard niet slecht. Maar een kleine terugval na die drie bommetjes. Dit werd tenietgedaan met Lotte, een Française en haar spiering ‘Brasvar’ met artisjok, ui en zwarte look. Drie sterren zonder twijfel.
Ik kijk altijd uit naar het dessert en deze keer was het niet anders. Een combinatie van chocolade, bloedsinaasappel en zoethout stond voor mijn neus. Ik heb de voorbije jaren dankzij de battles al veel desserts gemaakt, gezien én geproefd. Dit bordje blies me echter vakkundig omver. Vier sterren en graag elke dag zo’n bordje voor het slapengaan. Eindigen deden we met een koffietje en wat mignardises: een macaron met truffel, een praline, een madeleine met wortel en combinatie van mandarijn en den.
De heren Bril en Herman zijn culinaire wonderkinderen. Ik had zoals gezegd enige twijfels, maar samen met hun volledige team deden ze die allemaal al na het eerste hapje teniet. Ik maak er verder niet al te veel woorden meer aan vuil. Dit was een topervaring en The Jane is terecht een culinair pelgrimsoord in het Groen Kwartier. Hoewel ik niet weet, waar ik dit jaar nog allemaal zal belanden, was dit sowieso een hoogtepunt van 2015.
Amai wat was dat!
Bedankt aan team The Jane en ook aan Chef Summit voor de uitnodiging!
Meer info:
PS: Nog enkele even dit: Ik ben geen restaurantcriticus. Als het lekker is, schrijf ik lekker. Blaast het me tenslotte omver, dan pen ik ook neer: het blies me omver. Wil u een meer beschrijvende en genuanceerde mening, rep u dan naar de blog Be Gusto. Hij geeft u zijn oprechte mening en duidelijke omschrijving van de gerechten.
PS: bedankt Thomas voor de foto’s.