Met dank aan de sociale media kon u er de voorbije weken niet naast kijken. Ons land is een nieuw concept rijker: de eclair-bar.
Helemaal nieuw is het niet, want het bestaat al in Parijs (Eclair de genie). Een Franse winkel met alleen maar … eclairs. Je merkt het echter meer en meer: zaken die zich specialiseren in 1 product. Denk maar aan ramen (Umamido), hamburgers (Ellis), pizza (Ottomat), hotdogs (Würst), etc. Het is een begrijpelijke manier om de kosten te drukken en de kwaliteit van je product (meestal) toch hoog te houden. Eenmaal een draaiboek, valt het concept gemakkelijk te kopiëren en ergens anders neer te poten. Zonder twijfel goed gevonden en volledig te begrijpen.
De mannen achter Chez Claire zijn Dries en Yuri, twee sympathieke ondernemers, die eerder al scoorden met de Wasbar. Ook Chez Claire wordt ongetwijfeld een hit. De eclairs zien er lekker uit en zullen ongetwijfeld zo smaken. Gezouten karamel, triple chocolade, citroen, smaken die scoren. Lekkere eclairs, dadelijk twee vestigingen in respectievelijk Gent en Antwerpen en al dadelijk uitverkochte winkels. Respect. Zelf had ik wel wat van hun ondernemersbloed willen hebben, dat geef ik toe.
Tijdens de opening waren ze overal op het net. Met dank aan een resem influencers, bloggers, bekenden, etc. Ze hebben niet toevallig een eigen communicatiebureau en giga netwerk. Perfecte communicatie, perfecte marketing. Niet toevallig dat al hun eclairkes uitverkocht waren. De influencers, bloggers en pers waren lovend. Dit was, zoals op hun etalage staat te lezen, Belgian’s finest pastry.
Bij dat laatste heb ik, los van hoe lekker ze ook mogen zijn, wat bedenkingen. Je zal maar die bakker of patissier zijn, die om 3u ’s nachts al soezenbeslag zit te maken om vier uur later zijn toonbank te vullen met zelfgemaakte eclairs. OK, misschien wat minder kleurrijk. Misschien wat minder fancy. Maar daarom niet minder finest. Hier echter geen hoop influencers of famous people die je tot de hype of concept van het jaar zullen verkiezen.
Enkel jezelf en je passie voor de ambacht van het bakken. Dag in, dat uit. Nacht in, nacht uit. Ik doe geen afbreuk aan het concept van Dries en Yuri en al zeker niet aan het werk van hun ingehuurde patissier. Het gaat me om het feit dat we al te vaak vergeten hoeveel tijd onze lokale bakkers steken in hun stuk-voor-stuk kleine meesterwerkjes. Of het nu een eclair, een boule de berlin, een pistolet of een croissant is, bij een echt goede én warme bakker zijn ze allemaal door zijn handen gepasseerd.
Wanneer wij nog liggen knorren, staat hij (of zij) naarstig te werken in zijn atelier. Geen leger koeriers die daarna de taartjes over het land verspreiden, maar de vrouw, de zoon, dochter of henzelf die de deur open doen om dat lekkers gewoon in de toonbank leggen. In de hoop dat wij, niet kiezen voor een de industriële patisserie in de supermarkt, maar ons toch laten verleiden om naast dat brood ook nog een pateeke mee te nemen.
We leven in een tijd waar meer en meer wanpraktijken bij industriële voedselproducenten aan het licht komen, waar ondernemers mooie concepten neerpoten, maar waar lokaal kopen ook terug populair wordt. Denk maar een hoeveslager of een bioboer.
Wel, laten we die lijn doortrekken en denk dan ook eens aan de bakker of de patissier van om de hoek. Jonge gasten en oude rotten, mannen en vrouwen, die vol passie en goesting hun brood kneden, taarten bakken of koffiekoeken afwerken. Elke dag weer opnieuw.
Dus mijn liefste lezer, ga zeker eens langs bij Chez Claire, laat je verleiden door hun heerlijke eclairs, maar vergeet nooit of nimmer dat er om de hoek ongetwijfeld een patissier of bakker is, die ook lekkere pateekes verkoopt. Iets minder kleurrijk, maar met minstens, zo niet, met nog meer passie en liefde voor het product.
Smakelijk.
De komende maanden onderneem ik een tocht langsheen onze Belgische bakkers en patissiers, luister naar hun verhaal en biedt hen op Hot Cuisine de Pierre een plekje aan. Wordt vervolgd.