Sinds we in Diest wonen, heb ik een nieuwe leverancier van groenten en fruit: pipa, de grootvader van IR. Vanuit West-Vlaanderen krijgen we regelmatig overheerlijke pompoenen, boontjes en tomaten over de vloer. Met dank aan mijn twee lieve grootvaders.
Maar de wekelijkse leverancier, dat is toch ‘die pipa’. Wortelen, tomaten, selder en ajuin, deze morgen geoogst, een uur later bij ons in de keuken en net in de pot. Vers, verser, verst.
Opgepast! Bij het lezen van de volgende alinea is er kans op een ‘verzuurde indruk nalaten” of “een steen werpen zonder zonde”. Dit is niet het geval en zeker niet de bedoeling.
Of het nu gaat om de groenten van mijn twee West-Vlaamse opa’s of van Isis haar Limburgse/Hongaarse pipa, hun groenten zijn noch bio, noch RAW. Of toch ook weer wel. Ze zijn onbespoten, geoogst als de tijd (en vruchten) rijp zijn en puur natuur. Bio en RAW dus. Maar toch ook weer niet, want bio en RAW zijn een beetje modewoorden. En die grootvaders van ons zijn – hoe cool ze ook zijn – geen fashionato’s, die oogsten om met #bio of #RAW te kunnen pronken. Die grootvaders van ons kennen geen #bio, laat staan #RAW. Ze kennen alleen hun moestuin én hun groenten. Echte groenten.
Toen ik daarnet die echte wortels en echte tomaten zag liggen en mijn ogen en neus de echte ajuin gewaar werden, bedacht ik me iets. Gewoon een bedenking op zondagavond…
Waar zijn al die lelijke lekkere (of lekker lelijke) groente naartoe? Waar zijn de stompjes of de ‘dikkies’ onder de wortels? Waar zijn de gebarsten overrijpe tomaten?
Tellen ze niet mee? Worden ze weggegooid? Of verstopt in tweederangsproducten?
Waarom krijgen we die nooit te zien?
Jaja, omdat we alleen mooie dingen willen zien. Schoonheid telt. I know. Ik ben niet zonder zonde.
Ik had te doen met die wortels en tomaten. Echt. Dus heb ik ze geholpen. En verwerkt.
In een heerlijke pot bolognaisesaus.
Echt verse saus van echt(e) verse groenten.
En ja, ik draag thuis gympies. Echte gympies.