We zijn weer al een maand terug van vakantie, wat vliegt de tijd.
Dat Italië een topland is, zal ik niet kennen. Zon, cultuur, culinair, natuur…het heeft het allemaal. Het staat zeker in mijn lijstje van mooiste landen. Ook Frankrijk wint aan populariteit in mijn hoofd en hart. Alleen, wat ik (persoonlijk) niet begrijp, is dat je zo fan bent, dat je enkel en alleen naar die landen op reis wil gaan.
Begrijp me niet verkeerd, het staat iedereen uiteraard vrij om in die auto of op dat vliegtuig te springen naar waar hij wil. I en mezelf (en hopelijk ML later) zijn echter van mening dat reizen de manier is om nieuwe smaken, nieuwe plekken en nieuwe mensen te ontmoeten. En die bestemming valt al eens tegen, maar soms dan breekt ze alle verwachtingen. Zoals Lanzarote vorig jaar of zoals recent Montenegro. Wat een topland is dat, zeg.
Ik geef u graag eerst het verhaal en wat later deel ik dan mijn tips en zo.
1. Cultureel
Toegegeven, het haalt niet de overdaad aan culturele parels waarmee je in Frankrijk of Italië overladen wordt. Met Budva (old town), Kotor en het uitstapje naar Dubrovnik heb je drie culturele hoogtepunten die mogen wedijveren met hun West-Europese tegenpolen. Autovrij, geplaveid, kleine steegjes, pittoreske pleintjes, ja het is echt wel mooi.
Verder zijn er ook de talrijke kloosters en kerken, die in de Oost-Europese Orthodoxe Kerk beschouwd worden als unieke plaatsen van het niveau als de Notre Dame de Paris bij ons. Veel ingetogener en met minder toeristen.
2. Culinair
Ook hier trek ik weer in de vergelijking. Voor de laatste keer weliswaar. Het is niet de culinaire overdaad van Italië. Dat klopt. Sterrenzaken moet je er niet gaan zoeken. Slecht hebben we er, behalve de laatste avond niet gegeten. In Zabljiak kregen we supermals lam, in Morinje stopten we in het zogezegd beste restaurant van Montenegro en kwamen buiten met een smakelijk gevulde maag en een rekening waarmee je hier in een slechte bistro nog niet zou toekomen, aan de kust hadden we verse vis en in Dubrovnik ontdekken we twee hippe plekjes.
Het is allemaal iets authentieker, dichter bij de oorsprong en traditie. In de bergen vlees, aan de kust vis. En het is goedkoop. Net zoals het bier.
3. Natuur
I en ik zijn geen natuurmensen. Steek ons 14 dagen in de bergen en we worden zot. We hebben nood aan wat afwisseling, een stadje, dan wat bergen, etc. Montenegro, en dat meen ik oprecht, is de hemel voor de natuurmensen. De hoogste bergen stoppen ergens rond de 2600m. Rotsachtig, stijl, ideaal voor de zwaar geoefende klimmer.
Voor elk niveau is er wel een berg en een wandelroute. Er zijn mountainbikeroutes, kloven, canyons, berghutten, stijle cols, uitgestrekte bossen en prachtige meren. En dan heb ik het nog niet over het raften, canyoning, uitzicht en de landschappen. En ben je al dat geklim en geploeter een beetje beu? Dan daal je toch gewoon af naar de kust voor een plonsje in de azuurblauwe zee?
4. Mensen
Het vooroordeel dat ze daar allemaal nors zijn, wil ik bij deze opbergen. Op de luchthaven viel het nog wat tegen (waarom lees hier), maar daarna kwam alles goed. Ik trek mijn woorden na de eerste dag ook graag in. Ondanks de taalbarrière (ik spreek helaas geen Servo-Kroatisch) zijn ze echt wel behulpzaam en vriendelijk.
Samengevat: Montenegro wij zijn fan. Op twee weken tijd hebben we bijna het ganse land gezien en het was voor ons een hoogtepuntje. Alles is net nog iets ruwer en authentieker. Zelfs in de toeristische mekka’s zoals Kotor valt het toeristen in vergelijking met bij ons nog mee. Eenmaal in de bergen komt je amper iemand tegen.
Politiek en maatschappelijk is er zeker nog werk aan de winkel. Laat ons hopen dat het culinair, cultureel en qua natuur hetzelfde blijft.
Montenegro, ja, bezoek het maar.
