De laatste tijd zag ik een paar boeiende reportages, die wel aansluiten bij mijn Hot Plan de Pierre. Zoals de reportage van Telefacts van woensdag 14 januari bijvoorbeeld. Het onderwerp? Hoe rot is de visindustrie.
Bekijk meer video’s van Telefacts op vtm.be
Over vis ken ik eigenlijk weinig. Ik weet dat hondshaai de Vis van het Jaar is. En dat Filip Claeys en zijn NorthSeaChefs het lekkers uit de Noordzee een andere dimensie geven onder het motto ‘hoera voor bijvangst’. (lees meer over Bijvangst)
Bij ons thuis krijgen we sowieso al weinig gasten uit de Noordzee op bezoek. IR is geen grote fan. Helaas. Die hondshaai zal ik echter wel eens inviteren.
Vraagje aan de chefs: wat voor simpel en lekkers kun je maken met hondshaai?
Ik was best benieuwd wat de reportage te vertellen had. Het ging over Pangasius. Deze witte vis is spotgoedkoop. Die prijs heeft natuurlijk wel een reden. Even enkele cijfers… Een zekere Minh bezit een vijfde van de Vietnamese export met 300.000 vissen in 350 bekkens. Dat is bijna 1000 vissen per bekken. Die bekkens liggen in de Mekong, één van de meest vervuilde rivieren ter wereld. Op zes maanden tijd zijn de vissen volgroeid. Arbeiders versnijden de filets aan een tempo van 10 seconden per filet voor maximum 150 euro. De filets worden ‘gewassen’ in polyfosfaten. Dit heeft twee doelen: sneller bevriezen en dus langer bewaren én meer vocht opnemen. Lees: zwaarder wegen. Alles van de heer Minh geraakt door de voedselcontrole, maar veel van zijn collega’s omzeilen die controles via allerhande sluipwegen.
Jaja, dat is Azië…
In de reportage trok men echter ook naar Noorwegen, toch één van de beschaafdere landen in Europa. Zalm is er na olie het belangrijkste exportproduct. Lekker, zo’n Noors zalmhaasje, zou je denken. Geloof me, na de aflevering had ik nog weinig zin in die delicatesse. Toegang tot de kwekerijen kregen de reporters niet. Wel hadden ze beelden van mannen in beschermende pakken, die zakken vol vreemd spul in de bekkens gooide. Chemisch spul, zo bleek. Onder veel van de kwekerijen vond activist Kurt Oddekalv op de bodem namelijk meters hoge uitwerpselen en pesticiden. Dit spul zorgt ervoor dat de visjes beter bestand zijn tegen stress. Helaas heeft dit ook als gevolg dat hun bek vervormd en ze het niet meer kunnen sluiten. Het gaat echter nog wat verder. Zalm moet goedkoop geleverd worden, dus geef je ze best niet al te duur voedsel. In bepaalde visvoeder zit etoxyquin. Deze stof doorbreekt de hersenbarrière in ons hoofd, verhoogt de kans op kanker en is dus uiterst gevaarlijk. Nooit werd daar onderzoek naar gevoerd, tot één vrouw het wel deed. De onderzoekster die dit aan het licht bracht, werd echter het zwijgen opgelegd. Bleek dat de ex-minister van Visserij aandeelhouder is een groot aantal zalmkwekerijen.
En nog stopt het niet. Wanneer de filets van de vissen gesneden worden, wordt het afval verzameld. Dit wordt met behulp van chemicaliën verwerkt tot een bepaalde brij. Deze substantie wordt gebruikt in kant-en-klare bereidingen, visburgers, etc.
En zo kan ik op basis van de reportage nog een tijdje verder gaan…
Gooi er nog de film Food Inc en het boek Eating Animals bij en je wordt helemaal gek. En ja, ik geef grif toe. Soms heb ik ook gewoon zin in een hamburger van de McDo, wil ik een broodje met zalm of wil ik er allemaal niet te veel over nadenken.
Maar ‘efkes serieus’ … hoe ver zijn we afgeweken als we kankerverwekkende stoffen in het visvoer draaien, vissen vol giftige chemicaliën stoppen om het daarna doodleuk op de markt te brengen?
Waar kan je nog op vertrouwen, vraag ik me dan af, en hoe is het in godsnaam zo ver kunnen komen? De wereld veranderen, daar ben ik al lang van afgestapt. Alle kleine beetjes helpen echter. Dus wie bij Hot Cuisine de Pierre komt eten, krijgt geen (gekweekte) zalm meer.
Weg zalm. Weg pangasius. Welkom hondshaai.
De volledige aflevering kan je nog tot 11 februari hier bekijken.