De voorjaarsklassiekers zijn achter de rug. Het is tijd voor de ronderenners om zich in het peloton te roeren. De Belgen bleven toch wat op hun honger zitten. Wie echter geen honger had, waren mijn gasten tijdens De Ronde van Vlaanderen. Ook wel genoemd De Klassieker van Vlaanderen of Vlaanderen Mooiste. Al geef ik zelf beide titels het liefst aan Stoofvlees Friet en mijn Vriendin. (Graag in die volgorde.)
Ik vind het oprecht jammer dat veel mensen alleen in de zetel koers kijken. De al dan niet aangetrouwde vrouwen moeten zich bovendien stierlijk vervelen, want de man, die kijkt koers. Waarom kijken we niet meer samen? De huiselijkheid van De Living, dat is de plaats, waar ik mensen samen wil laten kijken. Geen kille VIP-tent of een te krappe volgauto – al zou een omgebouwde culinaire volgmobilhome ook wel cool zijn -, maar een warme en knusse living.
Bij De Klassieker van Vlaanderen hoort Belgische kost. Hot Cuisine de Pierre streeft er echter naar om die kost naar een hoger niveau te tillen. Herkenbaar en lekker, maar met net dat tikkeltje extra.
Bij Belgische kost hoort natuurlijk bier. Dezelfde kanttekening als bij de kost valt hier te maken: herkenbaar, degelijk, maar net niet gewoon. Zowel bij de kost als het bier is het belangrijk dat er een verhaal , een idee of een passie bij komt kijken. In tegenstelling tot die witte kille tenten langs het parcours staan koers, gezelligheid, bier en eten hier op hetzelfde niveau, broederlijk naast elkaar zoals mijn gasten in de zetel.
De eerste twee jaar was het letterlijk in mijn zetel. Vorig jaar ging ik met Het Verzet voor een gigantische living. (Herinner u de viering van 100 jaar De Ronde) Dit jaar wilde ik naar de huiselijkheid en kleinschaligheid van een echte living terugkeren: de Hot Living de Pierre. Met 19 waren we gaande van 5- tot 53-jarige, van vrouw tot man, bier- tot waterliefhebber, culinaire veelvraat tot verfijnde hapjeseter, van “man, die koers is saai” tot hevige koersfanaat. Samengevat: een bont gezelschap.
Verwelkomd werd er met een Geuze Drie Fonteinen. Het streven naar kwaliteit, het achterliggende verhaal en de passie van deze brouwerij passen volledig in mijn lijn. Hierbij kwam een eerste hapje: een stevig stukje brood met echte plattekaas , radijsjes en zalm. Kleine kanttekening: de zalm werd zelf gerookt en daarna gemarineerd in een Geuze. Met brood van Bakker Bernard, plattekaas van Het Hinkelspel en zalm van De Vis heb ik gekozen voor iets duurdere, maar kwaliteitsvolle en/of verantwoorde producten.
Hapje twee was een zelfgemaakte pittige bisque afgewerkt met geen hand gepelde grijze garnalen en een takje dille. Terwijl het eerste hapje nog wat pit miste, vond ik dit oprecht geslaagd. Ondertussen was het tijd voor een tweede biertje: Kloeke Blonde van de nu al legendarische Struise Brouwers. Deze – weliswaar niet religieuze – streekgenoten en collega-brouwers van de Vleterse paters brouwen echte bieren met echte hop en echte aromaten. Hun Kloeke Blonde is één van hun braafste brouwsels. Een frisse, zachte doordrinker, ideaal op een zomerse avond, me dunkt.
Het laatste hapje was een stukje brood met handgesneden tartaar van een Belgisch rund, met dank aan Slager Zwaenepoel, en zelfgemaakte mayonaise (recept). Mattias Camps en mezelf kozen bewust voor een pure grof gesneden tartaar met als kruiding enkel wat olijfolie, peper, zout en zeste van citroen. Zo kwam de volle smaak van het vlees het best tot zijn recht.
Ondertussen stond de 13,5 kilo vol-au-vent te pruttelen, waren de drie kroppen sla gewassen en hadden de 6 kilo frieten een eerste duik in de friteuse gekregen. Het vuur werd hoger gezet en de frieten werden een tweede keer gebakken. De Papegaeien werden losgelaten. “Vogels of wa?” Ik bedoel het bier natuurlijk. Een naar mijn bescheiden mening erg lekkere blonde vogel, me dunkt. (en beetje zoals mij, al is dat misschien te veel “eigenstoef”) Het hoofdgerecht bestond dus uit echte vol-au-vent met kippen van Diegenant (meer info), veel gehaktballetjes en eigen gemaakte bouillon.
De koers naderde zijn einde. Na het spannende slotstuk bakte de mama mijn wafelbeslag op. Bij de wafels kwam opgeklopte room. De room kwam van Het Hinkelspel en was echte zuivere room, vers van de boerderij. Als afsluiter serveerde ik een Struise Rosse, ook van die West-Vlaamse Struise Brouwers.
Het werd alweer een gezellige en smakelijke editie. De koers was spannend, de bieren waren lekker en het eten smaakte iedereen. Ik zou durven zeggen dat in tegenstelling tot vorige jaar deze keer alles mooi in evenwicht was.
De mensen tevree, Hot Cuisine de Pierre tevree. Op naar 5 april 2015 voor editie vijf…