Het is een cliché, maar de tijd vliegt. Nummer zes is ook al geschiedenis. Er rest me nog eentje: een rebattle tegen Sven Coryn (De Jonkman **). Hij is de patissier tegen wie alles begon. Goed, dat is voor later.
Tijd voor een verslag van het meest recente gevecht tegen Pieter De Volder (@pastrypikkes, Luzine). Het mag gezegd worden. De arena was alweer prachtig. “Ik voel me precies een toerist”, zei Kristof toen hij zijn eigen kantoor betrad. En terecht… Kristof is samen met Mattias Camps eigenaar van Collectiv4Architects. Ze waren zo vriendelijk om hun eigen bureau tijdelijk te verbouwen tot een leuke plek voor een battle. Zeker eens een kijkje nemen naar hun echte bouwwerken.
Goed, terug naar het echte zoete werk. Pieter De Volder was de tegenstander. Hij verkoos een zoete carrière boven een sportieve richting en werkt nu al drie jaar bij het Leuvense Luzine, u wel bekend van die kok Jeroen Meus. Het thema was duidelijk: Leuven. Toegegeven, ik kreeg enorm veel aanvragen van mensen, die wilden inschrijven. Meer dan 70 mensen wilden komen. Ligt dit aan de populariteit van @PastryPikkes? De ideale locatie? Of aan mijn charismatische uitstraling? Ik weet het niet, maar het doet me wel plezier. Uiteindelijk verkoos ik gezelligheid en kwaliteit boven kwantiteit en werd de grens op 30 inschrijvingen gelegd. Om 14 uur waren alle aanwezigen present. Starten deden we met een hapje in het teken van Leuven.
Ik koos voor “OHL”. Groen, rood en zwart zijn de kleuren van OHL. Een financier van pistache werd bestreken met een crème van pistache, frambozenmousse en gel van braambes. Pieter counterde met een fraai ogend dessertje op basis van ‘moussa lova’ (bananenlikeur uit Leuven), witte chocolade, earl grey en citroen. Bij de twee hapjes kwam La Bulette van Etienne Thiebaud.
Voor de eerste grote ronde trokken we naar #OpDeBoerderij van Lotte en Wannes. In het landelijke Binkom hebben ze een prachtig domein vol onbespoten lekkers. Dat lekkers was de inspiratiebron voor onze desserts. Ikzelf koos voor de verse kersen, wat witte bessen en een korianderbloempje. De kersen werden opgebakken en geserveerd met een crème van balsamico en kersen, havermoutcrumble, wat hangop en granité van karnemelk. Het korianderbloempje was enigszins overheersend, maar over het algemeen was ik best tevreden over de smakencombinatie. Niet te zwaar, behoorlijk fris en eigenlijk vrij simpel. (Thx SV en JW voor het extra advies) Aan de opbouw en het uitzicht is nog wat werk, dat geef ik toe. Pieter houdt duidelijk van het fijnere werk en serveerde een oogstrelend bordje met verschillende texturen van framboos. Een bordje met diepgang, vol verrassingen en verfijnd, ja, die Pieter, dat is een klasbak.
Het was tijd voor een tussentijdse evaluatie. De meningen waren verdeeld – en dat is voor mij al een prestatie. Uiteindelijk won Pieter DV de eerste twee rondes, maar veel scheelde het niet. Als ik me niet vergis, was de score bij ronde 2 14-16. Desalniettemin was de overwinning verdiend. Wel blij dat ik hem (net niet) kon volgen. Lang zou mijn euforie niet duren, want het was tijd voor Pieter zijn favoriete ronde: taarten.
Dit werd een stevig beestje, dat wist ik. In mijn hoofd had ik al lang een idee. Die smurfentaart uit Vlaams-Brabant, wat is dat? Witte chocolade, room, abrikoos en vooral niet blauw! Daar kan mijn West-Vlaams kopje al lang niet bij. Dus ging ik voor een herwerking: amandelbiscuit, crèmeux van abrikoos en mousse van witte chocolade. Daar serveerde ik een zure marmelade van abrikoos en een brokje ijs van mascarpone en abrikoos bij. Tenslotte gaf ik de taart ook een blauw kleurtje. Ja, blauw…want smurfen die zijn ook blauw. De smaken zaten goed, de uitwerking, tjah dat kon beter.
En toen kwam Pieter… Prachttaart, recht uit een boekje, oogverblindend, de superlatieven schieten me te kort. Het bordje zag er ook nog eens erg verfijnd uit. Tjah, zo zat het in mijn hoofd. De speculaas gaf een extra meerwaarde aan de taart op basis van kersen. Deze ronde ging duidelijk naar Pieter. Sta me toe toch één minpuntje te vermelden. In het geheel van een middag vol desserts vond ik de taart net iets te zoet. Op een doorsnee zondagmiddag smeek ik om zoiets geserveerd te worden, maar tussen zes andere desserts was het me wat te zoet. (Persoonlijke mening). Bij deze ronde werd een Stouterik geserveerd. Een wat vreemde keuze, als je het mij vraagt.
Uiteindelijk was het tijd voor de afsluitende koffietafel. Ik koos voor een tintelende lolly met framboos, kokos en limoen; een praline op basis van passievrucht en chocolade; crème brûlée en madeleinetjes. Alles zat ok, behalve de crème brûlée. De smaak zat goed. Het citroengras zorgde voor wat frisheid, de textuur, dat leek nergens naar. Pieter ging voor rijstpap, pralines, soesjes en café glacé. Verfijnd, oogstrelend en lekker. We eindigden met een heerlijke rum in het glas. In tegenstelling tot de battle in Wervik was er te veel zoet. Dat geef ik grif toe.
Bedankt trouwens ook aan de dames van Cothé. Zij zorgden voor overheerlijke koffie tijdens het evenement. Neem zeker een kijkje op hun website. Klasse!
Dessert Battle 6: Hot Cuisine de Pierre vs Pieter De Volder from Hot Cuisine de Pierre on Vimeo.