Had je me vijf jaar gevraagd waar je in Kortrijk lekker kon eten, ik was je het antwoord schuldig gebleven. Op vijf tijd is er echt veel veranderd in de Guldensporenstad. Het cultureel leven bloeide terug op en er kwamen leuke café’s zoals De Dingen. Ook op restaurantvlak kwamen er lichtbakens. Table D’Amis was de eerste. In een paar jaar tijd ging Matthieu van kunsthistoricus naar sterrenchef. Sinds iets meer dan een jaar roert de voormalige rechterhand van Kobe Desramaults, Matthias Speybrouck in de potten van zijn eigen keuken in Va et Vient. Daar bleef het niet bij…
Op de markt van Kortrijk huist één van de oudste hotels van het land. Hotel Damier, het is een begrip in en rond de stad. Aan het prestigieuze hotel is ook een restaurant gekoppeld. Restaurant Damier. Ik kende enkel de naam, moet ik bekennen. Tot ik een tijdje geleden, zo’n maand of zes geleden, nieuwe foto’s zag passeren op Instagram. Martijn Defauw postte samen met Niels Vroman de ene na de andere lekker ogende foto op sociale media. Martijn Defauw, wist ik via via, werkte bij Table D’Amis als patissier. Die foto’s waren echter niet van dat restaurant. Bleek dat hij samen met Niels de keuken van restaurant Damier. runde. Twee jonge veulens in zo’n oud hotel, dat had wel iets.
Een paar weken geleden ging ik samen met blogger Be-Gusto eten in dit oud hotel. We waren wel eens benieuwd of de gerechten van de beide veulens, naast oogstrelend ook smaakvol waren. Ik moet bekennen: het interieur, de bediening, de decoratie…het voelde wat stoffig aan. Correct, vriendelijk, blinkend…maar stoffig.
Starten deden we met een Belgische Copperhead Gin. Daar kwamen een aantal hapjes bij: broodstokjes met een dip van ansjovis, een eitje gevuld met garnalen, beurre blanc en gedroogd eigeel, kroepoek van rode biet met crème van bloedworst en tenslotte meringue van selder met een vulling van gerookte tarbot kuit. Als je het mij vraagt, een mooi en lekker begin van de avond. Voor de uitgebreide bespreking van alle hapjes, verwijs ik graag naar mijn tafelgenoot Be-Gusto. 
Het eerste voorgerecht was een frisse salade met burrata, gerookte sardien, kruiden en bloemen. Mooi én lekker, zo kreeg ik wel nog een bordje binnen. Dit topgerecht werd gevolgd door Zeeuwse mosseltjes met selder, lavas, gnocchi van knolselder en schuim van mossel. Het uitzicht, de smaak en de geur zaten goed. Enkel de gnocchi hoefden niet voor mij. 
Vervolgens maakten we kennis met de gepocheerde kabeljauw, een tartaar van oester, een krokantje van zwarte rijst, gemarineerde venkel en venkelcrème, champagne & anijskruiden. Lekker en smaakvol. Alweer. 
Als vleesgerecht kregen we entrecote van Rubia Gallega met geroosterde en gelakte aubergine, een crème van aubergine, crumble van de schil van aubergine, pijpajuin, Oost-Indische kers, gekonfijte aardappel en ingelegde look. Een ganse boterham en iets te zuur voor me. Al was de Rubia misschien iets te ver gebakken, het blijft een stukje vlees van hoogstaande kwaliteit. Hier zat echter meer in, vond ik. 
Reikhalzend keek ik uit naar wat het dessert zou worden. Voormalig patissier bij Table D’Amis, dat klinkt niet slecht. En inderdaad, het dessert werd een toppertje. Pavlova kwam op het bord met ijs van viooltjes, frambozen en hangop. Eenvoudig, mooi en fris. Niet té zoet of té zwaar. Zo heb ik het graag. Bekijk de foto, en geef toe: dat ziet er toch prachtig uit? Geloof me vrij, de smaak was minstens even prachtig. 
Niels Vroman toonde me, in navolging van zijn hulp in de voorbereiding van battle 7, hoe je de perfecte sabayon klopte. Hij maakte speciaal voor ons een superluchtige sabayon. straf! Afsluiten deden we met een koffie en wat koekjes. Samengevat: de twee jonge veulens brengen frisse en smaakvolle gerechten. Ja, hier en daar is er nog wat sleutelwerk, maar over het algemeen is dit echt een meerwaarde in centrum Kortrijk. Mocht ik nog eens in Kortrijk zijn, dan spring ik zeker binnen. Well done, Niels en Martijn! Lees hier zeker ook Be-Gusto zijn review en opinie.