Mama, als ik later groot én vet ben, ik word Sumoworstelaar. Ik had het ooit tijdens het ontbijt als driejarige peuter met een gezicht vol choco moeten zeggen, La Mama ging eens goed gelachen hebben. In Japan daarentegen zouden ze blij zijn. De gemiddelde Japanner is namelijk niet groot, noch vet. Daarbovenop hebben die sumoworstelaars een status vergelijkbaar met wielrenners en internationale voetballers bij ons. Er zou zelfs iets religieus of goddelijk mee gemoeid zijn.
U herinnert zich misschien wel nog mijn bezoek aan Japan in januari. Mocht u zich dit niet herinneren, hier volgt wat opfrissing: Japan 1, Japan 2, Japan 3, Japan 4 en Japan 5. Er zijn een zestal grote sumoworsteltornooien (Basho’s) gedurende het jaar. Vergelijk het met de Grand Slams uit het tennis. Eén van die tornooien vond plaats in Tokyo in januari op het moment dat ik er was. “Once in a lifetime”, dus kocht ik me een goedkoop ticketje. De duurdere zitplaatsen rond de mat lopen al snel op tot enkele honderden euro’s. Het risico om zo’n patser om mijn hoofd te krijgen is me echter niet zoveel geld waard. De namiddag zelf werd best interessant. Vreemd om te zien hoe twee kolossen van gemiddeld elk 2m en 150kilo zwaar eerst tien minuten rituelen uitvoeren, verdomd soepel door de knieën buigen, daarna dertig seconden tot een minuut vechten om tenslotte weer wat rituelen uitvoeren en het veldje te verlaten. Dit wordt gevolgd door twee nieuwe kolossen. Zo gaat dit wel een paar uur door. Het gaat vaak echt snel, maar een paar gevechten waren echt spannend. Opmerkelijk trouwens hoe internationaal Sumo geworden is. De eerste niet-Japanse worstelaar die de hoogste rang behaalde was Akebono uit Hawaï (oorspronkelijke naam: Chad George Rowan). Nu zijn er vooral veel Mongolen en enkele voormalig Oostblokkers zoals de Bulgaar Kaloyan Stefanov Mahlyanov (sumonaam: Kotooshu)
Later als ik groot én vet ben, wil ik worstelaar worden. Allemaal goed en wel, maar hoe word je groot en – vooral dan – vet? Volgens de locals zijn er twee dingen. Het eerste is van jongs af aan al trainen, trainen en nog eens trainen. Het tweede punt is Chanko eten. “Eten?” “Hoor ik daar eten?” Dat moest Hot Cuisine de Pierre uitproberen. In de buurt van het stadion waren een aantal restaurantjes waar je dit al generatielang kon eten. Vaak zijn het ex-worstelaars die hun mawashi inruilden voor een koksmuts. Na lang zoeken, rondvragen aan Japanners, binnengaan in de toeristische dienst, nog eens vragen met handen-en-voeten-taal vond ik eindelijk een restaurant in een afgelegen steegje.
Goed, ik daar naar binnen, schoenen uit, zit daar nog niemand om 18u30, zit ik daar dus helemaal alleen aan de toog en krijg ik een menukaart voor mijn neus geschoven. Los van de Engelse woorden begreep ik weinig van het systeem. Op goed gevoel duidde ik iets aan. De serveerster van gezegende leeftijd steekt daar een serenade in het Japans af, ik begreep er echt waar niets van.
Bon, veel vijven en zessen, er wordt een pot voor me geplaatst. Dit was echt een grote pot…vol kokend water. Daarnaast kwam er een schaal vol vis, schaaldieren, groenten, gehaktballen en vlees. Doe er ook nog maar een eitje bij. Verder volgde er een kannetje met een soort van krachtige bouillon, een kruidenpasta en wat verse groene kruiden. Het systeem is simpel. Doe iets van het bord in de grote pot, laat het even koken. Schep het in een kleiner kommetje en breng dit op smaak met de pasta, de kruiden en de bouillon. Het resultaat was echt wel lekker en los van de copieuze hoeveelheid eigenlijk gezond.
Eet die Chanko dus dag in dag uit en ik garandeer u: ooit word je groot én vet.
Alle gekheid op een stokje, een dagje Sumo met als afsluit een portie Chanko is best een aanrader. Goedkoop is het niet, dat besef ik. Reken op 25 à 30 euro voor de Chanko en toch wel 30 euro voor een ticket. Zoals ik echter al eerder aanhaalde in mijn schrijfsels over Japan (zie: Japan Het Slotstuk), is low-budget reizen in Japan een kwestie van keuzes maken. Mocht je in mijn voetsporen treden – stel u voor, ik een trendsetter – ga dan wel met wat meer mensen én een lege maag Chanko eten. Stuur me een kaartje.
Al mijn verslagen uit Japan: Japan 1, Japan 2, Japan 3, Japan 4 en Japan 5Mammy, when I will be a tall and fat boy, I want to become a Sumo wrestler.” I guess my mother would had laughed a lot when I ever told her that. If I would have been born in Japan, she would be proud. Sumo wrestlers are as famous as a Roger Federer, Leonel Messi or Cristiano Ronaldo. They even have a divine status in Japan.
In January I visited this great country. If you don’t remember it, you can read it here (Japan 1, Japan 2, Japan 3, Japan 4 and Japan 5). Every year there are about five big Sumo tournaments in Japan. You can compare it with a Grand Slam in tennis or judo. The first tournament took place in Tokyo in January. At that time I was in Japan, more specific in Tokyo. I thought: “this is a once in a lifetime opportunity.” So I bought a cheap ticket. The most expensive ones are next to the battlefield. I didn’t want to pay so much money to get a wrestler on my head like almost happened to some people. The afternoon was pretty interesting. Funny to see extremely fat men of more than 2m fighting with each other. They start with ten minutes of rituals and bending smoothly through the knees. The fight takes about 30 seconds to one minute. Finally they end with some other rituals. The two players leave the field, followed by two new fighters. This game takes some hours and I saw really some crazy fights. Besides this, it’s remarkable how international Sumo is. Now there are fighters from Mongolia, America and even a fighter from Bulgaria.
When I will be tall and fat, I want to be a Sumo fighter. OK, but how the hell do you become extremely tall and especially so fat? According to some locals you have to exercise a lot and eat Chanko. When you are talking about food, Hot Cuisine de Pierre is in the house. I had to try this so-called Chanko. In the neighbourhood of the Sumo stadium, there are some restaurants. Former wrestlers changed their mawashi for a toque. I asked for some restaurant where they made Chanko and after a while, I finally found one.
So, I enter the restaurant, take of my shoes and they give me a menu. There are some English words, but I don’t understand what I have to do. So I just point something. The pretty old waitress starts talking to me in Japanese, but I really don’t get it.
After a lot of “yes”, “no”, “euhm, don’t know”, she places a big bowl in front of me filled with boiling water. The lady also gave me a plate full of fish, scallops, vegetables, beef and meatballs. I also get a kind of stock, spicy pasta and some fresh herbs. The meat or fish went into the bowl, so we got a kind of soup. I had to take some things out and put in a smaller bowl. Then I had to add some paste, stock and herbs. Finally I could eat it. I was the only Western looking guy over there, but it was pretty interesting and delicious. In fact it’s pretty healthy, besides the very big portion. I’m pretty sure you become fat if you eat this every day.
Conclusion: a day of watching Sumo and eating Chanko is interesting and funny. I admit it’s not that cheap. The chanko will cost you about 30 euros, a ticket about the same. I, however, wrote about travelling cheap throughout Japan before (cf. Japan the Final Part). Low budget backpacking in Japan demands for making choices. If you want to eat Chanko, just be sure you go with some friends and an empty stomach. And send me a postcard.
All my stories of Japan: Japan 1, Japan 2, Japan 3, Japan 4 and Japan 5