Jarenlang kwam hij langs bij elke huisvrouw, die “kort kort kort lang lang lang kort kort kort” riep. Hij was dé eerste echt tv-kok. Ja, er gingen er hem nog voor, maar hij legde toch de lat. Miljoenen boeken, kookproducten, kruiden, het ging allemaal vlot over de toonbank. Weinig tv-koks deden hem dit in België na.
Wat weinig mensen weten, is dat hij effectief écht een sterrenchef was (én is). In de jaren negentig verzamelde hij een ster met zijn restaurant in Wortegem-Petegem. Daarna trok hij naar de Ardèche om een bistro te runnen. Vervolgens ging zijn volledige aandacht naar het beantwoorden van de bekende morsecode.
Een jaar of twee geleden liet hij het allemaal achter zich om terug achter het echte fornuis te staan. De vroegere bistro werd grondig aangepakt. Een nieuwe keuken werd geïnstalleerd, de ruimte werd heringericht en er werd een professioneel team verzameld. “Likoké” was geboren. Na de geboorte ging het snel. Op een jaar tijd werd het én “Ontdekking van het jaar in Frankrijk” én kreeg het een eerste Michelin ster én kwam het binnen in de top 60 van de beste restaurants ter wereld volgens WPBStars. Ongezien in Frankrijk…
Eind mei kreeg ik de kans om van die kookkunsten te genieten. Dit is mijn relaas. Veertien gangen werden ons voorgeschoteld. Starten deden we met een shot van asperge en een cake van pistache en hangop. De cake was wat droog, het shot was leuk maar wat flauw. Lekker en super mooi, maar niet wauw van smaak. De start was met andere woorden aarzelend, iets wat verkennend…
En toen begon het bombardement. Gerecht na gerecht, hapje na hapje, de ene smaakbom na de andere. Ik zou u kunnen schrijven over hoe zalm aan tafel live gerookt werd of hoe uit een kreeft plots twee lamsklootjes kwamen. Ik kan u vertellen over een beignet van varkenssnuit met smout als poedersuiker of over een nagemaakte eetbare leisteen. Daarnaast kan ik u fluisteren over een mals stukje longhaas, over een heerlijk stukje vis en een smaakvolle jus. Ik zou u kunnen toe roepen hoe cool ik het vond om hapjes in stenen geserveerd te krijgen en Queens of the Stone Age op de achtergrond te horen te krijgen. Waarom vertel ik u het verhaal niet van tuintje op een bord met een gieter vol saus, of het relaas van het eten in blik? Ik vergeet bijna hoe grappig het was om bij een tartaar van aardbei plots mayonaise (koude sabayon), tabasco (gel van aardbei) en Worcestersaus (ajuin) geserveerd te krijgen? Of die worsten op het einde bij de koffie, die chocolade bleken te zijn…
Je ziet het, ik weet niet waar te beginnen of waar te eindigen. Ik was begonnen met het noteren van wat me zou bij blijven. Na vier gangen ben ik gestopt. Ik bleef maar schrijven. De uitgebreide bespreking van elk gerecht vind je bij Frank, Sven en WBPStars. Zij hebben alles mooi uitgeschreven.
Maar wat vind je dan het beste? De subtiliteit van de beignet, de back to basic van het aan tafel roken van de zalm, de humor van het dessert en de smaak van het broodje gehakt…ik kan gewoon niet kiezen. Likoké was en is pure klasse. Het is meer dan zot lekker eten. Het is een totaalbeleving.
En misschien zegt u wel: waarom is al die show nodig? Ik geef u gelijk. Maar als de smaken heerlijk zijn, zijn de verhaaltjes, humor én extra kwinkslagen een meerwaarde. Het resultaat is een ware totaalbeleving. En daarom ben ik fan.
Voor wie het nog niet doorhad, de chef is Piet Huysentruyt.
Ik geef eerlijk toe: ik had dit niet verwacht. Echt niet. Dat het goed ging zijn, dat wel.
Maar zó goed? Nee, dat wist ik niet.
Toen ik in mijn Peugeot 107 op weg was van Valence naar Les Vans, dacht ik echt van: wat een gat. Het is vijf en een half uur met de TGV vanuit Brussel en dan nog anderhalf uur rijden. Uiteindelijk valt dit natuurlijk wel mee. De TGV is comfortabel, de auto staat je op te wachten aan het treinstation en de weg is ok. Je maakt er een midweek Ardèche van, maar het is uiteindelijk niet evident.
Ik dacht ook: je moet het toch maar doen. Hij is niet alleen de meest bekende, maar ook de meest bekritiseerde chef. Zijn tv-werk als reddende engel in nood plaatste zijn echte talenten op de achtergrond.
En dat is jammer, want je moet het echt maar doen.
Alles achterlaten, in the middle of nowhere met een nieuwe ploeg en een nieuw concept van nul terug beginnen en zeggen: ik ga voor een ster. En kijk, een jaar later heeft hij ze al vast. Daar heb je ballen voor nodig, me dunkt.
Oprecht respect, Piet. Oprecht een proficiat aan jouw ganse team! Je wordt te vaak herleid tot een typetje met een blauwwitte koksvest.
Het was de moeite en ik hoop oprecht dat er eind dit jaar nog een extra ster bij komt, want dat niveau is het eten zeker! Ik kom terug. En niet om zoals tientallen Belgen per dag schaamteloos even voor jouw restaurant te vertragen en een foto te nemen.
Nee, ik kom terug om opnieuw verrast te worden door die lekkere creaties.
En mag ik dan alsjeblieft nog zo’n beignet van varkenssnuit én die lekkere praline?
Likoké 7 Route de Païolive, 07140 Les Vans TEl: +33 627 83 98 57 www.likoke.com Juli & Augustus: Zaterdag & Zondag gesloten Anders Zondag & Maandag gesloten