In mijn Hot Plan de Pierre sprak ik over een vijftal projecten die hangende waren. Eentje vond plaats het voorbije weekend: ‘Angus, Risk & whisky’. Het idee was eenvoudig. Enkele vrienden komen op bezoek om te genieten van een smakelijke “voorstelling”. De proloog begint met een paar smakelijke biertjes en wat hapjes. In crescendo gaan we naar een eerste hoogtepunt nl. de maaltijd met als hoofdrolspelers twee stukken Aberdeen Angus. De epiloog vormt een spelletje Risk met als tweede hoogtepunt een degustatie van drie Schotten, The Macallan Amber, the Glenfiddich 18y en The Balvenie Rumwood 14y.
Aanhoor, het relaas van deze smakelijke voorstelling.
Proloog
Ik had wat simpele knabbeltjes voorzien. De focus lag namelijk met de Iris van Cantillon op wat in glas kwam. De dames kozen voor de Piper-Heidsieck. De heren gingen voluit voor het betere gerstenat. Die Iris – of was het Isis? – was indertijd nog een cadeautje van Belgianbeergeek. Welnu, deze voorstelling leek we de ideale gelegenheid om de fles open te trekken. En inderdaad, wat een topper.
De volgende gast op de bühne was La Renaissance (1 jaar) van Dochter van de Korenaar, een complexe IPA (Indian Pale Ale) dat mij eerder al kon overtuigen. Ondertussen begon het tijd te worden voor het hoogtepunt van de show: het optreden van de Schotten.
Hoogtepunt
Die Schotten waren twee stukken Aberdeen Angus. Opgroeien deden ze in de Schotse Highlands. Daarna volgde een zes weken durende rijping bij Slagerij Rondou in Leuven. Anderhalve kilo dunne lende, bij het openen van de verpakking kreeg ik spontaan het water in de mond. Met de tips van Rondou en collega Dierendonck (link) in het achterhoofd werden ze anderhalf uur lang in een oven op 40 graden Celsius gestopt. Daarna werden ze ingewreven met smout, gekruid met flink wat peper en zout om vervolgens gegrild te worden in de pan. Terwijl de krieltjes, knolselder en wintersalade zich opwarmden voor hun bijrol, rustte het vlees nog even onder aluminiumfolie.
(Voor het volledige recept: Angus Aberdeen met krieltjes, knolselder en winterse salade)
In het glas kwamen bruine bieren: Vicaris Generaal en Noir de Dottignies, twee onvoorwaardelijke toppers.
Epiloog
Het podium en decor werden opgeruimd, want het was stilaan tijd voor deel drie van de show. De Pannepot Grand Reserva Vintage 2010 nam eerst kort nog het woord, maar dan was het tijd voor ‘we spelen een spel vanavond’. Een spelbord werd uitgevouwen en legers werden verdeeld en ingezet. Rond de tafel ontsponnen zich urenlang bindende pacten en complexe tactieken. Op leven en dood – in spelvorm – dreef het spel ons langs Irkoetsk over Zuid-Afrika naar India en terug naar Ontario. Terwijl op het spelbord een hevige strijd gevoerd werd, was het daarnaast allemaal ‘peis en vree’. Daarvoor zorgde het optreden van, alweer, drie Schotten.
The Macallan Amber, the Glenfiddich 18y en The Balvenie Rumwood 14y zijn drie single malts, stuk voor stuk toppers en duidelijk een meerwaarde voor de show. Benieuwd wie van de drie met de pluimen ging lopen. Dat was een moeilijke bevalling. Glenfiddich deed zijn best, maar haalde de finale niet. Die ging tussen Macallan en Balvenie. Met drie stemmen tegen één werd uiteindelijk Macallan verkozen tot beste acteur van de drie. Neem het van mij aan. Ze waren alle drie meer dan voortreffelijk.
Ik ben geen whisky-expert, dus een genuanceerde uitleg waarom kan ik u niet geven. Macallan stak er gewoon nipt bovenuit. Uiterst smakelijk distillaat, me dunkt.
Extra bevoorrading kwam er ondertussen met overheerlijke pralines van Sven Coryn, bekend van Battle 1 en 7 en werkzaam bij De Jonkman**.
De epiloog duurde, net zoals dit relaas, langer dan verwacht. Dat was te wijten aan de hevige strijd op het bord. Meestertacticus TD won, een beetje zoals verwacht het spel. De strijdbijl werd begraven en ‘the show came to an end.’
Met dank aan topvlees van Slagerij Rondou, heerlijke whisky’s van Oona, smakelijke Belgische bieren en dito gezelschap werd het heerlijke voorstelling.
A small gathering with a great story…