The Road to Hell & Sweetness, het zegt u misschien weinig. Voor mensen uit het “pastry” wereldje, doet het misschien een belletje rinkelen. Het is een Engelstalige blog met recepten van een net iets hoger niveau dan de doorsnee “Blueberry muffin blog”. De man achter deze Engelstalige blog is een jonge chef uit het Leuvense. JW, een talentvolle “pastry chef” komende uit een bakkersfamilie. Een echte patissier dus. Zo’n zeldzaam exemplaar dat nog weet hoe je perfect brood, bladerdeeg of biscuit bakt. Gewoon omdat hij het met de paplepel mee kreeg. Een pastry chef pur sang.
Na omzwervingen in verschillende sterrenzaken in Europa ging hij aan de slag in Londen. Ook daar werkte hij in de beste restaurants van Londen. Ondertussen won hij wedstrijden. Echte wedstrijden, niet van die “vriendschappelijke battles”. Lid van het Nederlands Pastry team en zo, het is niet iedereen gegeven. Tot vorig jaar werkte hij op erg hoog niveau. Letterlijk en figuurlijk. The Shard, het nieuwste architecturaal pareltje van de Londense skyline, heeft een klassezaak op de 32ste verdieping: Oblix. Daar was hij Head Executive Pastry Chef. Of zoiets. Onlangs zou hij kunnen bij Hertog Jan. Als chef patissier…
Mooi palmares voor iemand van 27 jaar. Even oud als mezelf… Ik omschrijf hem dan ook graag als één van de beste (jonge) patissiers ik ooit ontmoet heb. Niet bekend van “de boekskes” of de media. Nee, één van die talentvolle chefs die uren in de keuken slijt om daarna een perfect dessert af te leveren. Van die chefs waar je amper iets van hoort, maar die er wel zijn. Broodnodig in elke sterrenzaak, verborgen in een hoekje in de keuken. En elke dag, dag na dag, kwaliteit tot op het hoogste niveau brengen. Dat doen ze.
Ik kwam met hem in contact via Sven Coryn. De dessert battles, weet je wel. Ik zag hem voor het eerst tijdens battle 4. Ik ‘vocht’ tegen zijn generatiegenoot en collega Sander Goossens. In de aanloop er naartoe had hij al geholpen. Via Facebook en mail gaf hij raad, tips en advies. Tijdens battle 7 was hij er voor een tweede keer bij. Zijn laatste artikel op de blog gaat over die namiddag. Hij was, zonder zeveren, één van de beste hulplijnen dat ik had.
Veel ideeën en gerechten toetste ik eerst af met hem. Ik moet toegeven dat ik vaak dacht: “Is het nu nog niet genoeg?”. De perfectie, dat was het doel. Een doel dat ik nooit bereikt heb, maar waar ik wel naar streefde. JW had echter bijna altijd gelijk. Wanneer het lukte, was het dikwijls omdat ik zijn raad opvolgde. Mislukte het, dan had ik meestal zijn raad in de wind geslagen. Mede dankzij hem haalde ik eind juli de 2 – 2 tijdens battle 7 en kon ik in Maastricht doorstoten naar de tweede ronde. Mijn huidig niveau heb ik dus oprecht voor een groot deel aan hem te danken.
Het plan was om komend jaar in Londen een battle te voeren. Ik vond het gek, maar hij meende het echt. Dankzij zijn contacten kon hij er alles regelen. Zijn gezondheidstoestand gooide roet in het eten. Geen Hertog Jan, geen Oblix, geen battle in Londen. Het plan werd afgezwakt. We gingen iets doen in België. Een topbattle, een quatre mains… Dat gingen we bespreken tijdens een etentje in Essenciel. Daarna gingen we de bakkerszaak van zijn ouders bezoeken. Ze kwam al aan bod in mijn top 3 van Leuven, maar ik zou eens apart gaan om alles te proeven en te zien. Dat had ik beloofd.
Helaas, zijn blog is een road to sweetness én to hell.
Die hell, dat was zijn gezondheidstoestand…
JW is niet meer…
#klotewereld