Ambacht, passie en terroir is de lijfspreuk van iemand, die volgens De Tijd in de top vijftig van ondernemers van het jaar 2012 staat. Inderdaad, het is een zakenman. Meer nog is het echter een man met een visie, gepassioneerd door zijn beroep. Hij trad in de voetsporen van zijn vader – die overigens nog altijd in de zaak staat. De naam is Dierendonck…Hendrik Dierendonck.
Vaak wordt de naam Dierendonck in één adem genoemd met het West-Vlaams Rood Rund. Dit Belgisch rood rund – beter bekend onder de naam West-Vlaams rood ras, bestaat al lang. Het stamt af van het Casselse rode vee dat in de 18de eeuw vooral de West-Vlaamse en Frans-Vlaamse graslanden onveilig maakte. Volgens de standaard is het een rode koe, groot, lang en zwaar. Het dier moet echter een indruk van fijnheid en adel uitstralen. Ondanks smaakvolle vlees werd het halfweg de 20ste eeuw vooral voor melkproductie gekweekt. Een aantal boeren en West-Vlaamse slagers, waaronder vader en zoon Dierendonck slaagden er in dit vergeten ras terug op de kaart te zetten. Dit prachtige beest wordt groot gebracht langs de oevers van de al even prachtige Ijzer en gevoed met natuurlijke granen. Het resultaat is “a vre skone koebeeste” met smaakvol vlees. Chefs zoals Kobe Desramaults en Sergio Herman plaatsten dit beest niet voor niets op hun kaart.
Heaven is a place on earth, werd er ooit gezongen door een zekere Belinda Carlisle. Wel, naar mijn bescheiden mening bevindt die “place” zich in Sint-Idesbald. Strandlaan 331, daar moet je naartoe. Achter de toog is er een deur met een witte gang. Die gang brengt je langs de ateliers via een bocht of twee naar een zware ijzeren deur. Open de deur en aanschouw de “vleeshemel”. De rijpingscel ligt vol met (h)eerlijke stukken vlees van dieren die met zorg gekweekt worden.
Ik geloof de heer Dierendonck als hij zegt dat die beesten niet werden opgespoten en volgepropt met allerlei bizarre producten. Zijn enthousiasme toen hij me vertelde over de Italiaanse mozarellabuffel van twintig jaar die hij binnen gekregen en verwerkt had, werkte gewoon te aanstekelijk. Hij is natuurlijk niet de enige slager die door zijn vak bezeten is. Rondou in Leuven, Swaenepoel in Gent zijn maar andere voorbeeld. Er zullen er nog meer zijn natuurlijk, dat besef ik wel.
Dierendonck is echter meer dan iemand die door zijn vak en vlees gepassioneerd is. Hij onderneemt en werkt vaak mee aan verschillende grote en kleine evenementen. De pop-up store met Wim Ballieu is maar één voorbeeld. Het doet me oprecht plezier dat hij bereid was samen te werken met de verschillende kleine initiatieven van mezelf, Hot Cuisine de Pierre. “Het Verzet viert 100 jaar De Ronde” in maart, “NYO Friday Bars Editie 1” en “Het Verzet viert het WK wielrennen” in september waren enkele projecten, waar Dierendonck zijn steun aan verleende. Een vleesrijke dank u wel aan het adres van Hendrik en zijn volledige team. Benieuwd wat de toekomst brengen zal. Tot gauw!
Ambacht, passie en terroir is de lijfspreuk van iemand, die volgens De Tijd in de top vijftig van ondernemers van het jaar 2012 staat. Inderdaad, het is een zakenman. Meer nog is het echter een man met een visie, gepassioneerd door zijn beroep. Hij trad in de voetsporen van zijn vader – die overigens nog altijd in de zaak staat. De naam is Dierendonck…Hendrik Dierendonck. Vaak wordt de naam Dierendonck in één adem genoemd met het West-Vlaams Rood Rund. Dit Belgisch rood rund – beter bekend onder de naam West-Vlaams rood ras, bestaat al lang. Het stamt af van het Casselse rode vee dat in de 18de eeuw vooral de West-Vlaamse en Frans-Vlaamse graslanden onveilig maakte. Volgens de standaard is het een rode koe, groot, lang en zwaar. Het dier moet echter een indruk van fijnheid en adel uitstralen. Ondanks smaakvolle vlees werd het halfweg de 20ste eeuw vooral voor melkproductie gekweekt. Een aantal boeren en West-Vlaamse slagers, waaronder vader en zoon Dierendonck slaagden er in dit vergeten ras terug op de kaart te zetten. Dit prachtige beest wordt groot gebracht langs de oevers van de al even prachtige Ijzer en gevoed met natuurlijke granen. Het resultaat is “a vre skone koebeeste” met smaakvol vlees. Chefs zoals Kobe Desramaults en Sergio Herman plaatsten dit beest niet voor niets op hun kaart. Heaven is a place on earth, werd er ooit gezongen door een zekere Belinda Carlisle. Wel, naar mijn bescheiden mening bevindt die “place” zich in Sint-Idesbald. Strandlaan 331, daar moet je naartoe. Achter de toog is er een deur met een witte gang. Die gang brengt je langs de ateliers via een bocht of twee naar een zware ijzeren deur. Open de deur en aanschouw de “vleeshemel”. De rijpingscel ligt vol met (h)eerlijke stukken vlees van dieren die met zorg gekweekt worden. Ik geloof de heer Dierendonck als hij zegt dat die beesten niet werden opgespoten en volgepropt met allerlei bizarre producten. Zijn enthousiasme toen hij me vertelde over de Italiaanse mozarellabuffel van twintig jaar die hij binnen gekregen en verwerkt had, werkte gewoon te aanstekelijk. Hij is natuurlijk niet de enige slager die door zijn vak bezeten is. Rondou in Leuven is een ander voorbeeld. Er zullen er wel nog meer zijn, dat besef ik wel. Dierendonck is echter meer dan iemand die door zijn vak en vlees gepassioneerd is. Hij onderneemt en werkt vaak mee aan verschillende grote en kleine evenementen. De pop-up store met Wim Ballieu is maar één voorbeeld. Het doet me oprecht plezier dat hij bereid was samen te werken met de verschillende kleine initiatieven van mezelf, Hot Cuisine de Pierre. Het Verzet viert 100 jaar De Ronde in maart, NYO Friday Bars Editie 1 en Het Verzet viert het WK Wielrennen beiden in september, waren enkele van mijn projecten, die slagerij Dierendonck ondersteunde. Een vleesrijke dank u wel aan het adres van Hendrik en zijn volledige team. Benieuwd wat de toekomst zal brengen.