U kon het eerder al lezen. Vorige week gingen we op reis naar het exotische … Wallonië. Dag 1 en 2 verbleven we in de buurt van Rochehaut en Bouillon. (Zie ook: Tour de Wallonie (1) – ‘marcher et manger’)
Voor deel 2 en dus dag 3 trokken we richting Namen. Het plan was een lunch bij Ludovic Vanackere (Atelier de Bossimé) om daarna Namen te verkennen. De lunch liep uit, waardoor het bezoek aan Namen zich beperkte tot het niet vermeldenswaardige bezoek aan een paar winkels. Zo heb ik natuurlijk een reden om die stad nog eens te bezoeken.
Wegens het gebrek aan interessante gebeurtenissen in Namen, beperk ik me tot het delen van mijn ervaring in Atelier de Bossimé. Chef en eigenaar is de jonge Ludovic Vanackere. Met amper 23 lentes oud mogen we best spreken van een succesverhaal. Vijf jaar geleden begon hij in de voormalige hoeve van zijn ouders met een klein restaurantje met slechts 10 zitplaatsen. Elk jaar verbouwde hij eigenhandig zijn zaak, werd het restaurant uitgebreid en kwam er nieuw materiaal bij.
Ondertussen heeft Atelier de Bossimé een stuk of 40 zitplaatsen, een groot terras en een open keuken. Het team bestaat uit zes mensen, allemaal tussen de 21 en 26 jaar oud. Van een evolutie gesproken…
Ludovic had ik ontmoet op Chef Summit 2014 en de voorstelling van Generation W (zie: Generation W). Op basis van de website en het verhaal was ik erg benieuwd naar wat op het bord zou komen. Veel recensenten en foodies tipten trouwens Atelier de Bossimé als een must-go. Het mag dan ook niet verbazen, dat ik hier hard naar uitkeek.
Beginnen deden we met homemade pancetta, een ravioli van rode biet met verse kaas, sesamolie en nootjes en een gazpacho van courgette met garnaaltjes. Die ravioli was echt een bom. Eerst het aardse van de rode biet, vervolgens het vettige van de kaas om uiteindelijk de krachtige smaak van de sesamolie te proeven. We waren nu al onder de indruk. Ook de mousse van courgette was lekker. Fris en niet te zwaar. Perfect om mee te starten. Trouwens, ook ML kon die courgette wel pruimen.
Het brood wordt gebakken in de oven op het terras. Wie ‘s avonds komt eten, krijgt vaak net gebakken brood geserveerd. Een aanrader!
De positieve lijn trok zich verder door. Verschillende tomaten uit hun eigen tuin werd geserveerd in combinatie met een jus van garnaal, kruiden en bloemen, eveneens uit hun tuin. Gerechtjes met allerhande tomaten zijn hot dit jaar. Het lijkt wel alsof elk restaurant dit nu presenteert. De versie van Ludovic was echter wel dik ok. Meer zelfs, de smaak van de garnalen, de frisse toetsen van de bloemen en kruiden met de tomaten, het was een heerlijke combinatie.
Het tweede voorgerecht toonde alweer aan dat Ludovic gaat voor een pure keuken met goeie producten. Het stukje – wat zeg ik? stuk – kalfszwezerik was perfect gebakken: krokant vanbuiten, smeuïg vanbinnen. Artisjok en erwtjes brachten een fris tegengewicht.
De 8 weken gerijpte entrecôte kwam met lente-ui, sucrine, aardappel en crème van aubergine. Alweer perfect gebakken. Al geef ik toe dat de saus niet echt mijn ding was. ML had het trouwens wel voor de erwtjes en de sla.
Terwijl onze maagjes stilaan een punt van verzadiging bereikten, rolde het kaaskarretje richting onze tafel. Nu ben ik geen grote kaasfan, maar het aanbod zag er echt wel verleidelijk uit. ML en ikzelf pasten, maar Isis ging voor onder andere een lekker stukje geitenkaas. Voor de kaas werkt Ludovic samen met Samson. Niet die van Gertje, wel één van de meest gerespecteerde en beste kaasmakerijen uit Wallonië. (meer info).
Afsluiten deden we zoals gewoonlijk met een dessert, een koffie en pralines. Het dessert bestond uit panna cotta met espuma van chocolade, sorbet van kersen, crumble, kersen en meringue. De sorbet vormde het tegengewicht van de panna cotta en de espuma, waardoor het dessertje mooi in balans was.
Net zoals de kazen, kwam de koffie van een lokale branderij: Delahaut uit Namen (meer info). Hierbij serveerden ze een assortiment aan huisgemaakte pralines. Ik hield mezelf in en beperkte tot slechts drie chocolatjes.
Mocht u het nog niet doorhebben, de verwachtingen waren hoog, maar werden probleemloos ingelost. Mijn favorieten? Zonder aarzelen het hapje met de ravioli, het tomatengerecht en de pralines. Ludovic zijn stijl kenmerkt zich door goede basisproducten (denk aan de tomaten, zwezerik, entrecôte) gepimpt met een eigen seizoensgebonden toets. Bovendien zijn de porties royaal. We hadden echt een verzadigd gevoel. Tenslotte is de prijs ook echt betaalbaar. Een driegangenlunch heb je al voor 28 euro zonder wijnen. ‘s Avonds kan je voor amper 60 euro al genieten van drie gangen inclusief dranken. Het maakt een bezoek aan het atelier de Bossimé toegankelijk en laagdrempelig.
Het is duidelijk. Voor Ludovic geen franjes en tierlantijntjes, maar pure gerechten. De stijl doet me denken aan het “bij ons” bekende bistronomie.
Ludovic en zijn team hebben ons (Isis, ML en ikzelf) helemaal ingepalmd. Ik kan het alleen maar aanbevelen. 30 minuten van Brussel, 45 minuten van Leuven…dat is even ver als richting Antwerpen rijden. Dus eigenlijk zou de afstand geen excuus mogen zijn.
Met andere woorden: steek die taalgrens over en rij richting Namen.