De laatste maanden mocht ik, ondanks de komst van ML al een paar keer genieten van topgastronomie: The Jane, L’Air Du Temps, Bistro Bis en net voor haar komst Dewitte vs Ramsvik. Geen enkele keer was IR mee. Voor een etentje met IR moet ik al terug gaan naar 1 mei 2014, namelijk een bezoek aan de pop-up van Sander Goossens: Leo Desserts. Los van de avondjes bij Wannes Raps was een gezellig gastronomisch avondje met IR dus een eeuwigheid geleden.
Het mocht dan ook niet verbazen dat ik reikhalzend uitkeek naar ons diner in Souvenir, het restaurant van de West-Vlaamse Joke en de Ijslander Vilhjalmur. De ontdekking van het jaar volgens Gault&Millau kreeg de ene na de andere lovende recensie. Voor velen is de ligging – Ieper – wat uit de richting, maar gelukkig niet voor mij. Wij konden ‘s avonds in Wervik blijven overnachten, hadden ineens ook een babysit en ja, zelfs een Bob. La Mama wou ons komen halen. Feest!
Na het lezen van al die reviews en het zien van de foto’s waren mijn verwachtingen echt hoog gespannen. Altijd gevaarlijk natuurlijk. Het interieur zat alvast snor: strak en sober, zonder al te veel franjes en gelukkig niet te stijf. We kozen voor een lekkere Crémant de Savoie. Dadelijk bleek dat ook de bediening top was. IR is namelijk zwaar allergisch aan coquilles. Zonde, I know. Nu melden we dat altijd bij een reservatie, maar begrijpen als dat moeilijk ligt. Er zijn al genoeg regeltjes, is het niet? We waren dan ook zeer aangenaam verrast toen bij het eerste hapje dadelijk een aangepaste versie voor IR kwam. Voor mij crème van bloedworst met crumble van coquilles, voor IR diezelfde crème met crumble van walnoten. Gewoon subtiel, zonder openlijk kenbaar te maken. Uiterst sympathiek (en lekker trouwens).
Na een parmezaankoekje met kabeljauw was het tijd voor het echte werk. Gepekelde rode biet kreeg het gezelschap van peterseliecrème, jonge paksoi en een zadenmengeling. De aardse smaken van de rode biet, het krokante van de noten en de frisheid van de jonge paksoi, het zat allemaal goed. In het glas gingen we trouwens voor een flesje Mimosa uit 2013, een samenwerking tussen Wouter de Bakker van terrovin en wijnmaker Jeff Coutelou van het domein Mas Coutelou.
Met de kabeljauw met crème van geroosterde bloemkool, jus van krab en hazelnoot blies chef Vilhjalmur Sigurdarson ons een eerste keer vakkundig omver. De blaadjes tuinmelde gaven het geheel wat frisheid. Wat een diepgang en cohesie. Dit was echt een toppertje. Met het derde gerecht toonde de Ijslander ook over productkennis te beschikken. De langoustine was uitstekend en lekker sappig bereid. Daar kwam kalfstong en komkommersalade bij. De jus van langoustine lag echter iets te veel in de lijn van de jus van krab, die ons daarnet al omver blies. Lekker, maar ons favoriet bleef die kabeljauw.
Amper recht gekropen van het omver blazen, kregen we alweer een wervelwind op ons bord. Twee geroosterde tomaten kwamen met gemarineerde pijpajuin, auberginecrème en een koude heldere gazpacho. Ondanks het feit dat dit “alleen maar” groenten waren, was het een supersmaakvolle combinatie. Nog een bordje graag…
De lompigheid van een uitgeweken West-Vlaming
En toen eiste mijn lompigheid de hoofdrol op. Door een uiterst lompe handeling viel mijn glas wijn om, probeerde ik het nog te grijpen, maar gooide hierdoor het volledige glas wijn over mijn overbuur, de grond en de handtas van de dame aan de tafel naast mij. En mijn overbuur, ja dat was IR. LOMP, ik kan het niet anders omschrijven.
Subtiel alles opruimen en ons een nieuw glaasje aanbieden, Joke is een topgastvrouw. Nog aan het bekomen van mijn uithaal kregen we een hoevekip met sla en selder op het bord. Ras el hanout, korianderbloempjes en wat krokante korstjes van kippenvel gaven het geheel de nodige pit en diepgang. Alweer een toppertje. Chef Vilhjalmur liet me even de om zeep gemaakte jumpsuit van IR vergeten. Waarvoor eeuwige dank. In het glas kwam deze keer een donkerrode wijn uit de Rhône (Les Genestas 2013, Vignerons D’Estezangues). Zonder morsen werd de wijn rustig uitgedronken.
De sobere, maar smaakvolle stijl werd ook in de desserts doorgetrokken. Eerst kwam een combinatie van aardbei (vers en als consommé) met crème brûlée en granité van zuring. De chef bewees hiermee dat een lekker dessert niet per sé zwaar moet zijn. Al vraag ik me wel af waarom dit als crème brûlée omschreven werd, terwijl er niets brûlée was. Persoonlijk vond ik het eerder een dikkere crème anglaise.
Het tweede dessert en tevens de laatste gang was Vilhjalmur eigen versie van een zwartewoudtaart. Gel van kersen (met limoen en Chianti) en in Chianti gemarineerde kersen kwamen met ijs van yoghurt, crèmeux en crumble van chocolade. Hoewel deze klassieker onder de taart meestal een aanslag op uw maag is, was deze versie zeker niet te zwaar. Het ijs was een perfect tegengewicht van de chocolade. Hierdoor was dit dessert echt mooi in balans. Zeker een van mijn beste desserts van het jaar! Het gaf je een mooi voldaan gevoel van een heerlijke maaltijd.
De eventuele gaatjes in mijn maag werden opgevuld met een koffie, een lijnzaadkoekjes met frambozen en een karamel van witte chocolade met gekonfijte citroen. Zeer verrassend, maar erg lekker. Ondertussen stond La Mama buiten te wachten en konden we veilig naar huis terug keren.
Behoeft het nog enige duiding? Zowel IR en ikzelf zijn echt grote fan van Souvenir. De zeven gangen, de vier hapjes, de lekkere wijnen, de vlotte bediening, het mooie interieur, het plaatje klopt gewoon. Is het diner iets te uitgebreid, ga dan eens voor hun uiterst scherp geprijsde lunch. Ieper of niet, we keren zeker nog terug. Dit is zo hard een aanrader!
Bedankt Joke en Vilhjalmur! Tot snel!
Meer info: Souvenir Surmont de Volsbergestraat 12, 8900 Ieper Tel.: +32 57 36 06 06 www.souvenir-restaurant.be