U, trouwe fan, hebt het misschien al gemerkt. Ik ben verhuisd naar Diest. “Naar waar?” Diest, ja, ik weet het.
Ik ben als trouw, loyaal en niet-mekkerend schaap “herderes” Isis gevolgd. Niet naar Syrië, maar wel naar Diest. Daar zal ik in nabijheid van mijn schoonfamilie lang en gelukkig leven, ouder worden in beide betekenissen en een hoop wijsheid verzamelen. – (Zou ik gaan voor Slijmbal van het Jaar 2014?)
Di(es)t is niet de meest sexy, hippe of kinky stad. Feit. Al moet ik bekennen dat er best wel wat te doen is van theatervoorstellingen, concerts en films. Dat heeft me aangenaam verrast.
Er is echter één probleem. De horeca. Die drie coole café’s, dat volstaat wel. Wat betreft de restaurants ligt het moeilijker. IR en ikzelf houden wel van de zaken, waar de kaart al even klein is, als de infrastructuur. Beter gezegd, een beperkte kaart in een klein en gezellig kader. In Gent waren we natuurlijk rotverwend. Had je zin in een goedkope spaghetti, dan was er De Vooruit. Wilden we degelijk, maar lekker eten, dan gingen we naar Het Lepelblad. Hadden we zin in een snelle smaakvolle lunch, dan was er de Volta of Coeur D’Artichaut. Verlangde ons maagje naar Italiaans, dan lonkte Aperto Chiuso. Mocht het tenslotte best wel wat kosten, dan trokken we naar Volta, JEF, Vitrine, etc. Een overvloed aan keuze dus.
In Diest ligt het anders. Leuven of Hasselt zijn dichtbij, maar in het centrum zelf knelt het schoentje. De meeste zaken hebben een zodanig uitgebreide kaart, dat het moeilijk te geloven valt dat er ook maar iets vers gemaakt is. Ook de graad van gezelligheid is vaak ondermaats. Met alle respect natuurlijk. Elk zijn smaak en voorkeur natuurlijk. De meeste zaken zijn niet echt ons ding….
Sinds een jaar of twee is er één restaurant dat de vorige alinea doet vergeten. Wannes Raps. Erwin Bruyninckx maakte zijn droom waar en maakte van zijn passie zijn beroep: koken in een eigen restaurant. Kort na de opening ging ik er al langs. Ondanks de beginnersfouten was het toen echt wel lekker. Deze week hadden IR en ikzelf op een avond weinig zin om te koken. Dus gingen we onaangekondigd naar Wannes Raps. Benieuwd of het bijna twee jaar later nog altijd lekker was.
Er is keuze tussen vier voorgerechten, vier hoofdgerechten en drie nagerechten. De prijzen gaan van acht euro (desserts) tot een twintigtal eurootjes voor de hoofdgerechten. De driegangenmenu kost 36 euro. Door de beperking werkt hij met verse, degelijke producten. En de prijs, ook die valt goed mee.
Starten deed ik met een Saison Dupont, één van mijn favoriete bieren. Licht en toch een bom aan smaken. Man, wat hou ik van saisons. Voor het voorgerecht gingen we allebei voor mosselen met chorizo. Bouchons zijn sowieso al top. En ik moet bekennen, nog nooit geprobeerd, maar overheerlijk met die chorizo. Ze staan voorlopig in mijn top drie van beste mosselen gegeten dit jaar. IR ging voor de vis, ik koos voor de kalfsonglet. Onglet behoort tot mijn favoriete stukjes van het rund. De versie van Wannes Raps werd geserveerd met verse boontjes en aardappelen. Alweer een winner. Het dessert werd een herwerking van de klassieker Pêche Melba. Ook dat was lekker. En volgens IR was haar dessert, vijgen met honingijs, nog beter.
Ik was bij het binnen stappen niet van plan te bloggen. Ik ben ook geen ervaren recensent zoals Be Gusto. Ik wou eigenlijk gewoon een gezellige lekkere avond met twee. En dat werd het ook. Bij Wannes Raps werken ze met goede basisproducten, waardoor hun gerechten pretentieloos maar lekker zijn. Gewoon lekker. Meer moet dat soms niet zijn. Punt. En daarom wou ik toch iets schrijven. Well done, Erwin & co!
Samengevat: tot snel!