Zeven zoete dessert battles: waarom en wat nu?

Zeven zoete zondagen zoefden zomaar zonder zever … De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat er ook een zaterdag en een maandag geweest zijn. Strikt genomen waren het dus maar vijf zondagen, maar dat klonk nu eenmaal beter. Goed genoeg taalkundige onzin. Tijd voor een interview met mezelf over de voorbije zoete uitdagingen…

– Komen er nog?

De battles zijn voorbij. Voorlopig althans. Normaal komen er nog, maar op dit moment is er nog niets gepland. Waarom? Dat leest u binnenkort.

– Hoe begon het?

Wat begon als een half mopje een jaar geleden, bleek die avond zelf nog een succes te worden. In een vlaag van gekheid vond ik een aantal andere patissiers. Zeven mensen stuurde ik via Facebook een bericht (ik dank u, Mark Z.), vijf antwoordden met ja. Gooi er nog de rebattle tegen Sven bij en plots, in augustus 2013 stond ik met zes battles in het vooruitzicht. In december volgde de tweede in Brussel, gevolgd door Gent, Antwerpen, Wervik, Leuven en Brugge. Hot Cuisine de Pierre on tour, zo leek het wel.

Dessert-Battle-12-1400x933

– En wie was er nu de beste patissier? Wat was het beste dat je gegeten hebt?

Twee moeilijke vragen, waar ik eigenlijk geen antwoord op heb. Elke kerel had zijn eigen stijl. Daar had ik in het begin nooit aan gedacht. Bij Maarten zag je duidelijk de invloed van Roger Van Damme, bij Tom Pauwelyn die van Kobe Desramaults, etc. Zelfs los van die invloedssfeer zie je overduidelijk de verschillen in smaak of stijl. Interessant, dat was het zeker. Om op de vragen een antwoord te geven lukt dus niet. Wel kan ik u vertellen, wat me zal bij blijven. En dan nog met deze bemerking: er was veel, echt veel lekkers. Kiezen is dus altijd verliezen. Maar goed, wat stak er in elke battle echt bovenuit? In de eerste battle gooiden we een chocolade bal kapot op tafel. Topidee van Sven! Zijn nougat glacé met geitenkaas was één van de beste desserts van 2013. Maarten verbaasde met een chocolade boomstronk en een verfijnd taartje, waarvan ik nog maar zelden de evenknie zag of at. Tom V. bracht een indrukwekkend kermisbuffet op tafel met smoutebollen, zure snoepen en rode appels. Ik kijk nu al uit naar de koekjes en snoepjes bij de koffie in zijn Cochon De Luxe! Sander Goossens etaleerde op eenvoudige wijze zijn kunde met een dessert op basis van yoghurt, kardemom en curry. Ook op dit moment nog altijd één van de beste smaakcombinaties dat ik dit jaar gegeten heb. Tom Pauwelyn, amper 20 jaar oud, maar wat een belofte. Zijn niet-alcoholische limonade op basis van zuring, onrijpe aardbeien en Oost-Indische kers blijft tot op heden één van de smakelijkste aperitieven dat ik ooit gedronken heb. De eenvoud van het dessert op basis van tabak en chocolade waarmee hij mijn topdessert van tafel blies, zal ik ook niet snel vergeten. Pieter De Volder, de taartenman onder de tegenstanders, imponeerde met zijn taart en de bijhorende presentatie van het stukje taart. Tenslotte was er de rebattle tegen Sven, waar Sven zijn talent showde met onmetelijk veel structuren van chocolade.

limonade

– En zelf? Wat vond je van jezelf het lekkerste?

Bij battle 1 onthoud ik vooral het ijs van abrikozen en mascarpone met amandelen en een pannenkoekje. (zie recept). Tegen Maarten verbaasde ik de gasten én mezelf met erwtenijs in combinatie met chocolade. (recept). De namiddag in Gent tegen Tom is moeilijker om iets te kiezen. Mijn cocktail op basis van passievrucht was eigenlijk wel lekker. …. In Antwerpen kies ik voor de combinatie van de chilisorbet met tonka, chocolade en ananas. Zuid-Amerikaans en mits wat verfijndheid een topdessert. In Wervik had ik het wel voor mijn combinatie van aardbei, komkommer en yoghurt, niet toevallig omdat ik er punten mee pakte. Leuven werd echt een zoete zondag. Ik sta nog steeds achter mijn smurfentaart. Het zag er niet uit, maar de abrikoos, limoen en witte chocolade waren wel in evenwicht. Tenslotte was er Brugge. Daar onthou ik mijn hapje en het tweede dessert. Niet alleen omdat ik er punten mee scoorde, maar zeker en vast ook omdat ik eindelijk eens iets op een bord kon toveren, zoals het in mijn hoofd zat. Die panna cotta met venkel, wortel en pinda en dat moutijs met chocolade en whisky, ik vond het wel ok.

– En waarom heb je dat nu gedaan?

Tjah, waarom? De vraag der vragen… Dit schreef ik op het einde van het verslag van battle 1:

Het werd een gezellige en lekkere avond. Twaalf werden samengebracht rond een tafel met als thema: gastronomie en wijn. Vier jonge enthousiastelingen kregen de kans hun passies te delen. Er werd gelachen, geproefd en genoten. De gasten amuseerden zich en vertelden hun verhalen. Daar is het bij Hot Cuisine de Pierre juist om te doen: great stories, small gatherings. De nederlaag kon me eigenlijk weinig schelen. Ik leerde bij, kookte op een hoger niveau en deed wat ik graag doe: koken en organiseren. Eerlijk gezegd ben ik hard aan het overwegen om een andere jonge patissier uit te dagen. Kandidaten mogen zich altijd aanmelden, als ze durven natuurlijk. Dus wie weet, volgt er een vervolg. U hoort nog van mij.

Ik neem graag initiatief en ben graag bezig. Stil zitten, neen, dat is niets voor mij. Battle na battle waren een uitdaging, maar tevens een uitlaatklep voor wat ik graag doe: koken en organiseren. Hot Cuisine de Pierre bracht mensen samen onder de noemer van een dessert battle. Keer op keer begon de middag aarzelend, het was stil en mensen wachtten af. Op het einde van de namiddag maakten mensen nieuwe vrienden, hadden ze lekker gegeten en hadden ze zich geamuseerd. Daar draait het om: small gatherings, great stories.

Ook het verbeteren van mijn eigen niveau was een doel. Ondergeschikt aan bovenstaande, maar toch…de battles waren de uitdaging dat ik nodig had om mijn eigen niveau op te krikken. De tegenstanders waren profs, dag in en dag uit bezig met het zoete passie. Ik zat achter een bureau tot ‘s avonds. Vaak was ik op de trein bezig met het voorbereiden van de battle. Van 9 tot 5 was er de job. Tijdens de terugrit en ‘s avonds in de zetel was het terug tijd voor de battles. Tot vervelens toe voor IR soms. (excuses). Het resultaat mocht er echter wezen.

Onderstaande foto’s tonen de evolutie. Tijdens battle 1 lukte het me niet om een derde deftige dessert te fabriceren. De tweede foto toont mijn winnende combinatie met (op de foto al gesmolten) moutijs, blauwe bessen, chocolade en sabayon van zelf geturfde whisky.

Gaandeweg zaten de smaken meestal goed. Soms wat vlak, soms iets gedurfder. De presentatie bleek een zwaardere opdracht. Ik was dan ook zeer blij dat het tijdens de laatste battle best wel ok was. Blij was ik ook dat de tegenstanders toch wel wat nerveus waren. Bang zou ik niet zeggen, eerder niet willen verliezen.

Conclusie: de battles waren een geweldige ervaring. Niet alleen voor de gasten, de tegenstanders, maar zeker ook voor mij. Nachten heb ik wakker gelegen, tot in de vroege uurtjes stond ik te bakken en kilometers heb ik gereden. Af en toe vroeg ik me af: met wat ben ik bezig. Maar uiteindelijk was het het allemaal wel waard! Ik eindig dan ook graag met deze speciale boodschap: