Met Souvenir, Vrijmoed, Atelier Nespresso en 6 Zinnen werd ik in september en oktober op restaurantvlak meer dan verwend. Lanzarote bracht op dat vlak een welgekomen gastronomische rustpauze. Vorige week stond er echter weer een etentje geprogrammeerd. Culinair walhalla van dienst: Fleur De Sel in Kasterlee.
Het restaurant stond al lang op mijn lijstje van te-bezoeken-restaurants. Ik leerde Alex (Verhoeven) toevallig kennen via “het internet”. Hoe juist, dat weet ik niet meer. Waarschijnlijk een foto van één van zijn gerechten. Feit is dat ik hem vroeg om mee te doen aan de ultieme dessert battle in Maastricht (lees: de ultieme battle). Daar toonde hij zijn creativiteit met een oude grammofoonspeler vol kleine dessertjes. Echt iets cool. Bovendien was het een sympathieke kerel, die me hielp met mijn eerste keer ‘Pacojet-ten’. En zo kwam zijn restaurant op mijn shortlist… Dankzij Jong Keukengeweld kreeg ik onverwacht de kans om het vorige week van mijn lijstje te schrappen. Tot zover de voorgeschiedenis.
Fleur De Sel huist in een mooi en stijlvol pand langs de Turnhoutsebaan. Dit jaar stegen ze naar 15/20 volgens Gault Millau. We waren duidelijk niet de enige “jongeren”. Op een tafeltje of twee na was iedereen er dankzij Jong Keukengeweld. Beginnen deden we met de huisaperitief, een gin met Yuzu en oranjebloesem. Vijf hapjes vergezelden dit frisse drankje.
- Bisque van strandkrab
- Huisgemaakt bierworstje
- Gelakt buikspek met krokant varkensoor
- Sushi met kingkrab
- Amsterdamuitje met zalf van kaas en meringue van mosterd
Het gelakt spek was superzacht en had een pittige nasmaak. Het valt me trouwens op dat ik in vier van de vijf laatste restaurant buikspek kreeg. De bisque was zoals een bisque hoort te zijn: “geef me er nog een tasje van”. Ook de andere drie hapjes brachten ons beiden in vervoering.
Ik koos vervolgens voor het viergangenmenu met aangepaste bieren.
EINDELIJK!
Eindelijk, ja, want tijdens al mijn vorige restaurantbezoeken werd bier amper gepromoot. Telkens zag ik “aangepast wijnarrangement” of kreeg ik een wijnkaart onder de neus geschoven. Fleur De Sel vermeldt openlijk: wijn, bier of frisdranken. Wel, geef me dan maar aangepast gerstenat. Vuistje voor Alex en zijn team.
Het eerste gerechtje was een tartaar van Jersey Beef met Canadese kreeft. Deze hoogstaande variatie op Surf ‘n Turf kreeg het gezelschap van allerlei raapjes, avocado en granité van komkommer. Het gerecht zag er niet alleen goed uit, het was ook effectief zeer lekker. Het frisse van de komkommer en de raapjes, het vette van de tartaar, de kreeft, de avocado, het ging allemaal goed samen. Volledig de favoriet van de avond volgens IR. In het glas kwam Hop Ruiter, een stevige tripel dat gedryhopped werd. De (jonge) sommelier bewees hiermee alvast zijn streek te kennen, want het biertje wordt in het niet zo ver gelegen Hoogstraten gebrouwen. Het is een stevig biertje met aangename bitter en het frisse van het hoparoma. Deed me wat denken aan Saison. Een mooie pairing met het gerechtje en mijn favoriet bier van de avond. Trouwens, je krijgt een volledig flesje. Stevig, me dunkt.
Met het tweede gerechtje bewees de chef dat hij wel houdt van wat creativiteit en “een hoekje af”. Hij maakte een variatie op de welbekende paella. Traaggegaarde kip kwam met een heerlijk saffraansausje, rijst, mosseltjes, octopus en als extraatje tomatenbrood. In het glas huisde deze keer Gageleer, alweer een streekgenoot van de chef.
Het hoofdgerecht was een combinatie van eend met herfstgroentjes zoals prei, lente-ui, wortel en witloof. Daar kwam een crème van butternut, quinoa, wat truffel en een sausje met sinaasappel bij. De groentjes waren mooi krokant, de eend perfect gebakken en het sausje bracht de nodige frisheid dankzij de sinaasappel. Alleen de truffel vonden wij – ondanks grote fan van truffel – niet nodig. Het kwam niet genoeg door. Het bijgerechtje was een aardappelbereiding met savooi, spekjes en poeder van eekhoorntjesbrood. Dit winters gerechtje katapulteerde me in 1 keer naar mijn kindertijd: precies kool in witte saus met spekjes en puree. (Over)heerlijk!
In het glas kwam weer een toppertje: Vicaris Winter 2013. Normaal ben ik niet echt een grote fan van zware donkere bieren. Dit exemplaar smaakte me echter enorm. Het bier lag een jaar op eikenhouten vaten en dat smaak je. Het paste perfect bij dit winters & wild gerechtje.
Voor het dessert had ik wat schrik. Ja, inderdaad, ik schrik voor desserts. Ik ben namelijk geen fan van Cuberdonijs. En het dessert bestond uit een brownie met praliné, crème van cassis, braambes en Cuberdonijs. Mijn schrik was ongegrond. De frisse crème van cassis en het zure van de braambes boden de perfecte weerstand aan het zoete Cuberdonijs. IR kreeg haar bordje gelukkig niet op, waardoor ik nog een halve portie toegeschoven kreeg. Lucky me.
Afsluiten deden we met een koffie. Ik beken: ik vraag die koffie enkel en alleen voor de extra koekjes. Meestal krijg je dan twee of drie versnaperingen. In Kasterlee kwam er een heuse kar vol lekkers aanrijden inclusief macarons, pralines, spekjes, koekjes én taart. De overvloed aan zoet sloeg me met verstomming. Ik wist amper wat kiezen en liet me een beetje gaan door nog een stuk taart, een macaron met nougat en wat chocolatjes te nemen. Als een flinke jongen at ik uiteraard mijn bordje leeg, maar ik had mijn grens bereikt.
Ik had hier zeer lang naar uitgekeken en alle verwachtingen werden vlekkeloos ingelost. Alex en zijn vriendin zijn jonger dan mezelf, maar hebben een eigen zaak. Een topzaak in een keiharde wereld, waar bovendien het verhaaltje klopt: een vlotte en vriendelijke bediening, een gedreven team, lekker eten en leuke biertjes/wijntjes. Daar heb ik, los van de beleving vorige week, sowieso enorm veel bewondering voor. We hebben een zeer gezellige én lekkere avond met vier echt zeer smakelijke gerechten gehad. Hier zien ze me nog terug, dat staat vast.
Alex en Nathalie, tonnen veel respect en zot goed bezig. Tot snel!
Meer weten